પતિવ્રતા સ્ત્રી અને પત્નીવ્રતા પુરુષ

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

सा भार्या या सुचिदक्षा सा भार्या या पतिव्रता।
सा भार्या या पतिप्रीता सा भार्या सत्यवादिनी ॥
- ચાણક્ય

(જે પવિત્ર અને કુશળ હોય, જે પતિવ્રતા અને પતિ પ્રત્યે સ્હેન દાખવનાર હોય. પતિ સાથે હંમેશાં સાચું બોલે તે જ ખરી પત્ની.)

સંસ્કૃતનો એક શ્લોક ખૂબ પ્રચલિત છે, યત્ર નાર્યસ્તુ પૂજ્યન્તે રમન્તે તત્ર દેવતા. (જ્યાં નારીની પૂજા થાય છે ત્યાં દેવો પણ પ્રસન્ન રહે છે.) તુલસીદાસ રામચરિતમાનસમાં લખે છેઃ ઢોલ ગવાંર શૂદ્ર પશુ નારી, સકલ તાડના કે અધિકારી. (ઢોલ, ગામડિયો, શૂદ્ર, પશુ અને નારી બધા તાડના અર્થાત મારપીટના અધિકારી છે.) આપણે સ્ત્રીને નારી તું નારાયણી પણ કહીએ અને શંકરાચાર્યે લખ્યું છે તેમ નારી નરકનું દ્વાર પણ કહીએ છીએ. આપણને જરૂર પડી ત્યારે આપણે સ્ત્રીને દેવી બનાવીને પૂજા કરી અને ઠીક ના લાગ્યું તો ડાકણ કહી. સ્ત્રીને બધું જ બનાવી સ્ત્રી સિવાય. મનુષ્ય સિવાય.

આપણા ગ્રંથોમાં પતિવ્રતા નારી કેવી હોવી જોઈએ તેનાં વિવિધ લક્ષણો આપવામાં આવે છે. પતિવ્રતા નારી પતિને સંપૂર્ણપણે વફાદાર હોવી જોઈએ, તે પતિને દેવ સમજીને પૂજા કરતી હોય. તે પતિના સુખદુઃખમાં હંમેશાં તેની સાથે જ રહે. તે પતિની દરેક વાતનું પાલન કરે. વગેરે. પણ ભાગ્યે જ પત્નીવ્રતા પતિ કેવો હોવો જોઈએ તેનો દાખલો અપાય છે. પતિવ્રતા પત્નીના લક્ષણોમાં ખૂણે એક ફુદરડી મૂકીને તેમાં ટર્મ એન્ડ કન્ડિશન એપ્લાય. લખવું જોઈએ. તેમાં પતિ પણ એવો હોવો જોઈએ કે પત્નીને દેવી સમાન ગણીને તેની પૂજા કરવાની તૈયારી બતાવી શકે. પત્ની પ્રત્યે સંપૂર્ણ વફાદારી રાખે, પત્નીના સુખદુઃખમાં હરહંમેશ સાથ આપે. પત્નીની વાતનું પૂરું પાલન કરે.

સીતા અને મંદોદરી પતિવ્રતા સ્ત્રીનું ઉત્તમ ઉદાહરણ છે. સીતાએ આજીવન રામનો સાથ આપ્યો. રામને વનવાસ મળ્યો તો પોતે પણ મહેલને ઠોકર મારી તેમની સાથે નીકળી પડી. ટાઢ, તાપ, તડકો, વેઠ્યો, ઝૂંપડીમાં રહ્યાં. ઉઘાડા પગે ચાલ્યાં. રાવણે સોનાની લંકામાં રાણી બનીને રાખવાની લાલચ આપી એને પળમાં ઠુકરાવી દીધી. દરેક સ્થિતિમાં રામને સાથ આપ્યો. રાવણની પત્ની મંદોદરીને પણ પતિવ્રતા સ્ત્રી ગણી શકાય, તેણે રાવણને દરેક સ્થિતિમાં સાથ આપ્યો, વળી તેના કુકર્મો માટે તેને અનેકવાર ચેતવ્યો પણ ખરો, જરૂર પડી ત્યાં વિરોધ પણ કર્યો. પતિવ્રતા સ્ત્રીનો અર્થ પતિને આંધળો સાથ આપવાનો નથી. પણ પતિની આગળના પડણો હટાવવાનું કામ કરવું પણ જરૂરી છે. અને માત્ર પતિવ્રતા પત્ની જ શું કામ? પતિ પણ એટલો જ પત્નીવ્રતા હોવો જોઈએ. જે નિયમ પત્નીને લાગે તે તમામ પતિને પણ લાગવા જ જોઈએ.

બાહુબલિ ફીલ્મમાં પત્નીવ્રતા પતિની વાત ખૂબ સરસ રીતે બતાવવામાં આવી છે. યુદ્ધમાં સેંકડો દુશ્મનોને ચપટીમાંં ધૂળભેગા કરી નાખતો યોદ્ધો પત્ની પ્રત્યેના પ્રેમને વ્યક્ત કરવામાં પાછો નથી પડતો. જ્યારે કટોકટીનો પ્રસંગ આવે છે. ત્યારે પોતાની મા ખોટી હોય છે તે જાણતા તેમને કહેતા નથી અચકાતો કે મા તમે ખોટા છો. તે માવડિયો બનવાને બદલે સત્યને પક્ષે રહીને પોતાનો ધર્મ નિભાવવાનું નક્કી કરે છે. વળી તે પત્નીના પાલવના છેડે બંધાઈને પ્રેમઘેલો જોરુનો ગુલામ પણ નથી થઈ જતો. માતાના રક્ષણ કે વચન ખાતર પોતાનો જીવ આપવા પણ તત્પર રહે છે. રામ પણ આવા જ પત્નીવ્રતા પતિ હતા. જે સમયમાં એક રાજા બે બે પાંચપાંચ કે દસદસ રાણીઓ રાખતા હતા ત્યારે રામે એકપત્નીવ્રત બની રહીને સમાજમાંં મોટો દાખલો બેસાડ્યો. એટલું જ નહીં, અયોધ્યામાં જ્યારે અશ્વમેઘ યજ્ઞ કરવાનો થયો ત્યારે હવનપ્રસંગે રામની સાથે સીતાએ બેસવું જરૂરી હતું, પણ સીતા વાલ્મીકિ આશ્રમમાં હતાં, તે હાજર રહી શકે તેમ નહોતાં, ત્યારે પણ અન્ય કોઈ સ્ત્રીને બેસાડવાને બદલે સીતાની સુવર્ણપ્રતિમા બનાવીને બેસાડી.

લોગઆઉટઃ

कार्येषु मन्त्री करणेषु दासी भोज्येषु माता शयनेषु रम्भा ।
धर्मानुकूला क्षमया धरित्री भार्या च षाड्गुण्यवतीह दुर्लभा ॥
- गरुड पुराण , पूर्व खण्ड, आचार काण्ड, ६४/६
(કાર્યમાં મંત્રી, સેવામાં દાસી, ભોજનમાં માતા, રતિ સમયે રંભા, ધર્મમાં અનુકૂળ, ક્ષમા બાબતે ધરતી સમાન. આ છ પ્રકારની પત્ની મળવી દુર્લભ છે.)

રસ્તો નથી તો કર નવી કેડી અને ચાલી નીકળ

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

રસ્તો નથી તો કર નવી કેડી અને ચાલી નીકળ
પગપાળા તારી જાતને તેડી અને ચાલી નીકળ

જાળાં નકામા ઝાંખરા ખેડી અને ચાલી નીકળ
સંબંધ 'ને શાખા બધું વેડી અને ચાલી નીકળ

સામે પવન તું ડગલું ભરશે ત્યાં જ લેશે ઊંચકી
લે, તોડ લખ ચોર્યાસીની બેડી અને ચાલી નીકળ

બીજી પળે આકાશ એની મ્હેકથી છલકી ઊઠે
તું રાગિણી એ લાક્ષણિક છેડી અને ચાલી નીકળ

પથ્થરમાં પણ સંવેદનાઓ ગીત તારું સ્થાપશે
અણફળ રહેલાં ઝાડ ઝંઝેડી અને ચાલી નીકળ

સમધર્મી સાથે ચાલતા નિજમાર્ગ સંભાળી રહે
એવી અડીખમ શોધી લે હેડી અને ચાલી નીકળ

સક્ષમ ચડી શકવા ન હો, હા ઝાલ એની આંગળી
પ્હોંચે પછી છોડી દે એ મેડી અને ચાલી નીકળ

– સંજુ વાળા

ભારતીય ભાષાના ઘરેણાસમાન કવિ રવીન્દ્રનાથ ટાગોરની કવિતા ‘તારી જો હાક સુણી કોઇ ના આવે, તો એકલો જાને રે!’થી ભાગ્યે જ કોઈ કાવ્યરસિક અજાણ હશે. અલગ કેડી કંડારી આગવું ડગલું માંડવાનુંં હોય ત્યારે જગતનો સાથ ભાગ્યે જ સાંપડતો હોય છે. સાથ આપવાની વાત તો દૂર જગત રસ્તામાં રોડાં નાખવાનું કામ કરે છે. આવી સ્થિતિમાં કોઈની સંગત મળે તો ઠીક નહીંતર એકલપંડે જ અહાલેક જગવવાનો હોય છે. માર્ગમાં આવતી મુશ્કેલીના મસમોટા પહાડો આપબળે જ ઓળંગવાના હોય છે. આવા સમયે સ્વાભાવિકપણે ચિત્તમાં ભયનાં વાદળો ઘેરાય છે. એ વાદળો તોફાન થઈને ત્રાડકશે, પૂર આવશે અને તેમાં આપણે તણાઈ જઈશું તો શું? એવી કલ્પેલી ચિંંતા પણ અંદરથી કોરી ખાતી હોય છે. મનમાં જેની ચિંતા રહ્યા કરતી હોય છે તેવું વાસ્તવિક જગતમાં કશું બનતું જ નથી હોતુંં. આપણે મનમાં ઊભા કરેલા કલ્પિત ભયના જાળામાં જ વર્ષો સુધી કેદ રહેતા હોઈએ છીએ. જાત ફરતે જડાયેલું આ જાળું તોડવામાં જિંદગી પતી જાય છે. હકીકતમાં આવી પડેલા દુઃખના આધારે આપણે જે દુઃખ કલ્પી લઈએ છીએ તે વધારે દુઃખી કરનારુંં હોય છે.

તૈયાર કેડી પર ચાલનારો નવું સ્થાન નથી શોધી શકવાનો. એ ત્યાં જ પહોંચશે જ્યાં અગાઉ લોકો ગયા છે. રસ્તાનો અંત થતા તેની સફર પણ અટકી જશે. નવી યાત્રા માટે તૈયાર કેડીને ત્યાગવી પડે, હેમેન શાહે લખ્યું છે- “એક પણ તૈયાર કેડી ના ગમી, ત્યારથી યાત્રા શરૂ શાયદ થઈ.” ચીલો ચાતરીને ચાલનારો જ જગતને અલગ આપી શકે. નવો માર્ગ શોધવા માટે ઘાયલસાહેબ જેવી ખુમારી પણ જોઈએ, તેમણે લખ્યું છેને- “રસ્તો નહીં જડે તો રસ્તો કરી જવાના, થોડા અમે મૂંઝાઈ મનમાં મરી જવાના?” મુશ્કેલીનો ભાર માથે મુકીને ચાલનારો ઝડપથી થાકી જાય છે. લાંબી સફર ખેડનારાએ તો આવનાર આફતોને આડેહાથે લેવી પડે. સમસ્યાને સાઇડમાં હડસેલી આગળ ધપવું પડે. સંજુ વાળા એ જ તો સમજાવે છે. જો રસ્તો નથી કે નવી કેડી સર્જો, એ કેડી જ તો સમય જતા મહામાર્ગ બનશે.

પૌરાણિક માન્યતા પ્રમાણે લખચોરાસી જન્મોની ચક્કર બાદ માનવદેહ મળતો હોય છે. કવિ તો એની બેડીને પણ તોડીને આગળ વધવાની વાત કરે છે. સંજુ વાળા હૃદયના નિજ હોંકારે કલમ ચલાવતા કસબી છે. તેમની ભાષા અને બાની આગવી છે. ક્યારેક અલખની અહાલેક જગાવે છે, તો ક્યારેક પ્રણયનો પમરાટ. આસપાસની આછી જીવનરેખા પણ તેમની કવિતામાં કલરવે. કેમની કવિતા જાતને જગવીને દીવો પેટાવતી હોય છે.

સ્નેહરશ્મિએ પણ પોતાની કવિતામાં નૂતન કેડી રચવાની વાત કરી છે.

લોગઆઉટઃ

દિશ દિશ ચેતન રેડી
વન વન આંકો નૂતન કેડી!

ઊંચી નીચી હોય ધરા છો,
હોય કઢંગી ટેડી;
સરળ તહીં પદ-રેખા પડી
સાથ રહો સૌ ખેડી!
વન વન આંકો નૂતન કેડી!

પૂરવ ને પશ્ચિમને ભેદી,
ઉત્તર દક્ષિણ છેદી;
કાળ અને સ્થળના કાંટાળા
ફેંકો થોર ઉખેડી!
વન વન આંકો નૂતન કેડી!

ભૂત ભાવિના ગોફણ ગૂંથી,
રવિ-શશી ગોળા ફેંકી,
અગમ અલખનું નિશાન તાકી,
ચાલો જગ-તમ ફેડી!
વન વન આંકો નૂતન કેડી!

– ઝીણાભાઈ દેસાઈ ‘સ્નેહરશ્મિ’

અંદરથી અજવાળો ખુદને

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

અંદરથી અજવાળો ખુદને અંદરથી અજવાળો,
યુગો યુગોથી મથે છે દીવો નોંધાવો કૈંક ફાળો !

તદ્દન સહેલા સમીકરણથી જીવન આજે તાગો,
લાગણીઓને ગુણો હેતથી; વેરભાવને ભાગો !
અહમ-અસૂયા બાદ કરીને કરો સ્નેહ સરવાળો !

રંગોળીનાં રંગ ઉપાડી રાત-દિવસને આપો,
જાનીવાલીપીનાલાને એકએક ક્ષણમાં સ્થાપો !
સફેદ રંગનો દિવસ દિલનાં પ્રીઝમમાંથી ગાળો !

– ડૉ. મનોજ જોશી ‘મન’

એક જાણીતી કથા છે. એક દિવસ બધા દેવતાઓ મળ્યા. ચર્ચાએ ચડ્યા કે જવુંં તો જવું ક્યાં? જ્યાં જઈએ ત્યાં મનુષ્ય આપણને ગોતતો આવી જ પહોંચે છે. કોઈ અંતરિયાળ ઊંડી ગુફામાં જઈએ કે ઊંચામાં ઊંચા શિખરની ટોચ પર, મનુષ્ય બધે પહોંચી જાય છે. તેમનો બળાપો સાંભળીને એક દેવતા બોલ્યા, એક કામ કરો, માણસના હૃદયમાં જ વસી જઈએ. એ બહાર બધે ફાંફા મારશે, પણ અંદર ક્યારેય નહીં જુએ. બસ તે દિવસથી ઈશ્વર હૃદયમાં વસી ગયો છે અને આપણે બહાર ગોત્યા કરીએ છીએ.

આપણે ઈશ્વરને મંદિર, મસ્જિદ, દેવળ, ગિરજાઘરમાં શોધીએ છીએ. આપણી શાંતિનું સરનામું આવી ઇમારતોની આંગણેથી જ પ્રાપ્ત થશે એવી દૃઢ માન્યતાનો ઊંડો ખીલો મારી બેઠા છીએ આપણા મનમાં. એ ખીલા પર આપણી શ્રદ્ધા અને શંકાની થેલીઓ ટીંગાડ્યા કરીએ છીએ. આપણે એ ભૂલી જઈએ છીએ કે આ બધી ઇમારતો આપણી શ્રદ્ધાનાં પ્રતીકો છે, શ્રદ્ધા નથી. સાચી શ્રદ્ધા કે શંકા, જે કહો તે બધું આપણી અ્ંદર છે. તમારો ફોટોગ્રાફ એ તમે નથી. તમારી જાણ બહાર તમારો ફોટો કોઈ ફાડે કે સળગાવે તેનાથી તમારા દેહ કે મનને રતિભાર ફેર પડવાનો નથી. પણ આપણે ફોટાના મોહમાં જ રચ્યાપચ્યા છીએ. મંદિરની મૂર્તિ કે મસ્જિદ કે દેવળને જ ઈશ્વર ગણી લઈએ છીએ.

કવિ મનોજ જોશીએ બહુ સમજી વિચારીને અંદરને અજવાળવાની વાત કરી છે. તેઓ જાણે છે કે આપણે બાહ્ય જગતની ઝળહળાટથી અંજાયેલા છીએ. આપણો સંતોષ કે અસંતોષ, શાશ્વત સુખ કે અંદરનો આનંદ બધું જ બહારના જગતની ખીંટી પર લટકેલું જોવાથી આપણી આંખો ટેવાયેલી છે. કોઈની સફળતા કે નિષ્ફળતા આપણા સુખ-દુઃખ અને ભાવનાઓ પર પણ અસર કરે છે. અરે કોઈને સારાં કપડાં પહેરેલા જોઈએ કે નવી મોંઘી ગાડીમાં નીકળતા જોઈએ તો એ પણ આપણા સુખ-દુઃખ પર તેની અસર થાય છે. કોઈ વધારે ધનવાન વ્યક્તિને મળીએ, પ્રસિદ્ધ માણસને જોઈએ કે જે તે ક્ષેત્રમાં સફળ થયેલા વિશે જાણીએ એટલે આપણી અંદરની નિષ્ફળતા આપણને ડંખવા લાગે છે. તેમના જેવી સફળતા આપણે કેમ ન મેળવી શક્યા એવો વસવસો અંદરથી કોરવા લાગે છે. એમાં ય જ્યારે આપણાં જ ક્ષેત્રના આપણા કરતા વધારે સફળ માણસોને મળીએ ત્યારે તો અંદરનો અફસોસ ઉછાળા મારવા માંડે છે. વળી આપણા ક્ષેત્રના આપણા કરતા ઓછા સફળ માણસને મળીએ ત્યારે આપણો અહમ આકાશ સાથે માથું ભટકાય એટલો ઊંચો થઈ જાય છે. આ બધું થવાનું કારણ છે બહારના પ્રકાશથી અંજાયેલી આપણી અણસમજુ આંખો. જગતની માપપટ્ટીથી બંધાયેલું આપણું મન.

જો કે કડવુંં સત્ય એ છે કે પૈસો હાથનો મેલ છે એવું કહેવા માટે પહેલા પુષ્કળ પૈસો કમાવો પડે છે. બહારના ઝળહળાટને અવગણતા પહેલાં અંદરના અજવાળાને પામવું પડે છે. કોઈ ભીખારી એમ કહે કે જીવનમાં પૈસો કંઈ કામમાં નથી આવતો તો તેનું કોણ સાંભળે? જેણે જીવનમાં એક પાતળી સળી પણ ભાંગી ના હોય એ મોટા પહાડ તોડનારને તૂચ્છ ગણે એ તો પેલા શિયાળની વાર્તા જેવું થાય - દ્રાક્ષ ખાટી છે. પણ ખાટી કહેવા માટે તેને ઊંચાઈ પરથી તોડીને ચાખવી પડે.

દીવાળી જેવા તહેવારો આવીને આપણી અંદર અજવાળાની અહાલેક જગાવી જાય છે. કોઈ ફટાકડા ફોડીને અંદરના અવાજનો ધુમાડો કરે છે, તો કોઈ તેને પામવા પ્રયત્ન. નીતિન વડગામા કહે છે તેમ, “કોઈ કરે છે ખાંખાખોળા, કોઈ કરે છે ખોજ, જેવી જેની મોજ!”

લોગઆઉટઃ

આમ તો છે જરાક અજવાળું,
તોય રાખે છે ધાક અજવાળું.

બંધ પડદો ખૂલે ને આવી જાય,
કાયમીનું ઘરાક અજવાળું.

કેટલા પ્રશ્ન ! એક છે ઉત્તર !
રોટલો, થોડું શાક અજવાળું.

બાળ, ફેંકી દીધેલ બોલ્યું, 'મા,
આટલું દર્દનાક અજવાળું !?'

જાય તું તો રહે છે એ પણ ક્યાં ?
હોય છે બસ, કલાક અજવાળું.

- વિપુલ પરમાર

સારું અને ખરાબ, સુખ અને દુઃખ, અંધાર અને અજવાસ

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

‘ભાગ એય અંધારા!’ એમ કહી આમ મને કાઢ નહીં આવતાની વેંત!
એ તો કે’, ‘હોત નહીં હું, મૂઆ અજવાળા! અજવાળું કોણ તને કે’ત?!’

કાગળ સફેદને શું ધોઈ પીત?! હોત નહીં કાળા તે રંગ તણી સ્યાહી,
ડાઘ ધોળી ચાદરમાં લાગે પણ લાગે નૈ કાળી તે કામળીની માંહી!
પૂનમને આભ મહીં મારા વિણ આવકારો ભોજિયો ન ભાઈ કોઈ દેત!

ટપકું મા મેશ તણું કરતી’તી કે નજરું લાગે ના છૈયાને ગોરા,
આખીયે દુનિયાની તરસ્યું છીપાવશે શું? વાદળાં રૂપાળાં ને કોરાં?
રૂપ-રંગ, વાન નથી જોતો ભગવાન, ઈ તો ઓળખે છે અંતરનાં હેત!

– જગદીપ ઉપાધ્યાય

આપણે વસ્તુ, વ્યક્તિ, સ્થાન અને જગતને સારા-નરસામાં વિભાજિત કરવાથી ટેવાયેલા છીએ. જે સારું તે મારું એવી ભાવના પણ મનમાં હોય છે. કોણ એવું હશે જે જિંદગીમાં સુખ ન ઇચ્છતું હોય? પણ મોટી તકલીફ એ છે કે આપણે માત્ર સુખ જ ઇચ્છીએ છીએ. દુઃખથી દોઢસો ગાઉ દૂર રહેવાની જ મહેચ્છા હોય છે. આપણું ચાલે તો જિંદગીની ડિક્ષનરીમાંથી દુઃખ નામના શબ્દનો કાયમ માટે છેદ ઉડાડી દઈએ. પણ આપણે એ ભૂલી જઈએ છીએ કે લિસ્સા રોડ પર વાહન સારી રીતે ચાલી શકતું નથી. તેની માટે થોડું ખરબચડાપણું જોઈએ. ગાડીના ટાયર બનાવતી કંપનીઓ જાણી જોઈને ટાયરમાં આંકાઓ પાડે છે, તેને બરછટ બનાવે છે, જેથી ગમે તેવા રોડ પર તે તરત લપસી ન જાય. નિર્જીવ ગાડીને ચલાવવામાં પણ આપણે આવું વિજ્ઞાન વાપરીએ છીએ, પણ સજીવ જિંદગીનું વાહન હાંકવામાં હંમેશાં લિસ્સાપણું ઇચ્છીએ છીએ. કાયમ સુખની લાલસા રાખતા માણસોને શું એટલું નહીં સમજાતું હોય સુખનું મહત્ત્વ તો જ છે જો દુઃખ છે, અજવાળાનું મહત્ત્વ તો જ છે જો અંધકાર છે.

આપણે પ્રાણીઓને પણ સ્વભાવમાં વણી દીધા છે. શિયાળ લુચ્ચુ, ગધેડો મૂર્ખો, કાગડો ચાલાક વગેરે. શું ગધેડો જાણતો હશે કે આપણે તેને મૂર્ખ ચિતરીએ છીએ? શિયાળને ખબર હશે કે આપણે તેને લુચ્ચુ દર્શાવતી અનેક વાર્તાઓ રચી છે? શું તેમને એ પણ ખબર હશે ખરી કે આપણે તેમને ગધેડો, શિયાળ કે કાગડા તરીકે ઓળખીએ છીએ? એ બધું તો આપણી સગવડ માટે આપણે રચ્યું છે. આપણે હંમેશાં બધું બે ભાગમાં વહેંચવાથી ટેવાયેલા છીએ. સારું અને ખરાબ, સુખ અને દુઃખ, અંધાર અને અજવાસ.

આપણે હરહંમેશ અંધારાનો અનાદર કરીએ છીએ. આપણી પ્રાર્થનાઓ પણ, ઊંડા અંધારેથી પ્રભુ પરમતેજે તું લઈ જવાનું કહે છે. પણ કવિ જગદીપ ઉપાધ્યાય તો અંધારાનો અનાદર કર્યા વિના અજવાળાને સત્કારવા માગે છે. એમની કવિતામાં અંધારું પોતે એક પાત્ર તરીકે આવે છે અને અજવાળાને ઉદ્દેશીને કહે છે, અજવાળા, ભાગ અલ્યા અંધારા એમ કહીને મને જાકારો ના આપ. જો હું આ જગતમાં ના હોત, તને કોઈ અજવાળું કહેત પણ નહીં. મારા લીધે જ તારું મૂલ્ય છે.

કવિ બીજું ઉદાહરણ પણ આપે છે. ધારો કે સફેદ કાગળ પર લખવા માટે કાળા રંગની શાહી ના હોત તો એ કાગળને શું ધોઈ પીવાનો? કાળી કલમ પોતાનું અક્ષરપૂર્વકનું કામણ પાથરે છે ત્યારે જ તો બોલાતી ભાષા કાગળ પર ગ્રંથસ્થ થઈ શકે છે. વળી ધોળી ચાદરમાં તરત ડાઘ લાગે, પણ કાળી કામળીમાં તો એવા ડાઘનો ખ્યાલ પણ ન આવે. મીરાંબાઈએ લખેલું, મેં તો શ્યામરંગની કામળી ઓઢી છે. અને શ્યામ રંગ પર બીજો રંગ ના ચડે. આકાશમાં પણ અંધકાર પથરાય ત્યારે જ હજારો તારા અને ચંદ્રના દર્શન થાય છે. અંધારા વિના તો પૂનમને કોણ ભોજિયોભાઈ આવકારો દે?

રૂપાળા બાળકને નજર ના લાગે એટલે મા કાળા રંગનું ટપકુંં કરે છે. એમાં જ તો શ્યામરંગની સુંદરતા છે. આકાશમાં પથરાયેલા ધોળાં વાદળાં જોઈને તો ખેડૂત પણ નિરાશ થતો હોય છે. કાળાં ડિબાંગ વાદળાથી ગગન ઘેરાય ત્યારે જ વરસાદની ખરી ઝડી વરસતી હોય છે. માત્ર અજવાસ કે સુખ ઇચ્છતા માણસે આટલી વાત સમજી લેવા જેવી છે કે અંધકાર કે દુઃખ વિના કોઈનો છૂટકો નથી. કવિ જગદીપ ઉપાધ્યાયે બોલચાલની ભાષામાં ગીતના લયભર્યા અંદાઝમાં જિંદગીની એક મહત્ત્વની ફિલસૂફી સરળ રીતે સમજાવી દીધી છે.

લોગઆઉટઃ

આટલાં વર્ષો ગયાં છે આકરા સંઘર્ષમાં,
જોઈએ શું થાય છે આ આવનારા વર્ષમાં.
માત્ર સુખને શું કરું, બચકાં ભરું, પપ્પી કરું,
જોઈએ પીડા ય મારે આગવા નિષ્કર્ષમાં
– અનિલ ચાવડા

એકાકી વૃદ્ધ અને સુકાઈ ગયેલું ઝાડ

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

એકાકી વૃદ્ધ બેઠો છે
સુકાઈ ગયેલા વૃક્ષ નીચે
વૃદ્ધ જુએ છે-
ઘડીકમાં વૃક્ષ સામે
ઘડીકમાં જાત સામે
ને મનોમન પ્રાર્થે છે:
ક્યાંકથી કઠિયારો આવે
ને વૃક્ષભેળો મનેય કાપી જાય.

– વજેસિંહ પારગી

નરસિંહ મહેતાએ લખેલું, “ઉંમરા તો ડુંગરા થયા રે, પાદર થયાં પરદેશ,” ઘડપણ સાથેનું સગપણ દૃઢ થયા પછી કાયાનું કબૂતર પાંખો ફફડાવી આકાશને આંબી શકતું નથી. તેને તો એક એક પગલું પર્વત ઓળંગવા જેટલું કપરું લાગે છે. પાદરમાં જવું એ પણ પરદેશ જવા જેટલું મુશ્કેલ લાગે. બાળપણમાં જે ઝાડ પર કૂદકો મારીને ચડી જતા, એની તો કલ્પના પણ દુષ્કર. યુવાનીમાં સાહસપૂર્વક પલાણેલા ઘોડાની વાતો ઘડપણમાં પરભવની લાગવા લાગે છે.


ઘડપણ સાથેનું સગપણ જન્મની સાથે જ નક્કી થઈ જાય છે. સમયની સાવરણી ફરતી રહે છે અને દિવસો-મહિનાઓ-વર્ષોને વાળતી રહે છે. તમે જન્મો તે સાથે જ એક અદૃશ્ય દોરડાથી બંધાઈ જાય જાવ છો. એ દોરડું તમારી જાણ બહાર તમને નિરંતર ખેંચતું રહે છે. એક અજાણી પીંછી આઠે પ્રહર તમારા દેહ પર ફરતી રહે છે. સતત તમારી પર ઉંમરનો લેપ કરતી રહે છે. સમય રાતદિવસ તમને ઘરડા કરવામાં વ્યસ્ત છે. રઈશ મનીઆરે લખેલું, “યુવાની જાય છે ક્યાં વૃદ્ધ બનતા વાર લાગે છે.” આપણને મોટે ભાગે કશુંક જતું રહે પછી જ તેનું મૂલ્ય સમજાતું હોય છે. જ્યારે બાળપણ પતે ત્યારે થાય કે અરે રે મોટા થઈ ગયા, બાળપણમાં આમ કર્યું હોત તો કેટલું સારું. યુવાની પતે ત્યારે થાય કે જિંદગીને હજી તો પૂરી માણી પણ નહોતી ને ઘરડા થઈ ગયા. ઘડપણના આરે પહોચ્યા પછી અમુક અફસોસ બેવડાઈ જાય. બાળપણ અને યુવાનીમાં જે ન કરી શક્યા તેનો વસવસો વેદનાપૂર્વક વળગી પડે.


વજેસિંહ પારઘીને ઓછા શબ્દોમાં ઘણું કહેવાની ફાવટ છે. વૃદ્ધાવસ્થાને તેમણે જીર્ણ સુકાઈ ગયેલા ઝાડ સાથે સરખાવી છે. કઠિયારો ઝાડ સાથે તેને પણ કાપી નાખે તો આ કાયા નામનું ઝાડવું જમીનદોસ્ત થાય. એક કઠિયારો ઝાડને કાપનારો અને બીજો જિંદગીને. ઘણા લોકો વૃદ્ધને બિનઉપજાઉ ખેતર કે વસુકાઈ ગયેલ પશુ સમાન લાગતા હોય છે. તે ઘરના કોઈ વધારાના સામાન જેમ તેમને આમથી તેમ ખસેડ્યા કરે છે. એ ધક્કેલાવામાંથી મુક્ત થવા જ કદાચ અહીં ઝાડની સાથે પોતાને કાપી નાખવા માટે પીડાપૂર્વક કવિ કહે છે.

આપણે ત્યાં માથામાં વાળ સફેદ આવવાની સાથે જાણે કાયાની ભૂમિ ઘડપણની ઋતુની શરૂઆત થઈ હોય તેમ ઘણા લોકો તો આનંદ અને મજામાંથી જ નિવૃત્તિ લઈ લે છે. તેઓ એવું સમજે છે કે બસ હવે જીવનની પાનખર આવી. હવે આપણે તો પીળું પાન. જ્યારે પશ્ચિમી દેશો વૃદ્ધાવસ્થાને જ ખરું એન્જોયમેન્ટ માનતા હોય છે. જિંદગીભર ખૂબ કામ કર્યું, પરિવાર પાછળ ખર્ચાયા, નોકરી-ધંધામાં વ્યસ્ત રહ્યા, એમાં ને એમાં ગમતી બધી જ વૃત્તિ-પ્રવૃત્તિ અને શોખને અભેરાઈએ ચડાવી દીધા. હવે બાળકો મોટાં થયાં, નોકરીમાંથી નિવૃત્તિ મળી. હવે ગમતી પ્રવૃત્તિ કરવાનો સમય આવ્યો એમ માનીને તેઓ દેશવિદેશ ફરશે, દુનિયાના વિવિધ લોકોને, સંસ્કૃતિને વધારે નજીકથી જાણશે. જ્યારે આપણે નિવૃત્તિ પછી જાણે જીવનમાંથી જ નિવૃત્ત થઈ જઈએ છીએ અને ઓટલે બેસીને ગામ આખાની પંચાતો કરતા રહીએ છીએ.

હકીકતમાં વૃદ્ધત્વ તો પક્વતાની નિશાની છે. ઉંમરની સાથે અનુભવનું ભાથું પણ વધે છે. અને અનુભવસિદ્ધ થયા પછી બાળપણ કે યુવાનીમાં રહેલા અધીરાઈના અવગુણ પર સહજતાથી કાબૂ મેળવી શકાય છે. વૃદ્ધાવસ્થા તો જિંદગીભર એકઠા થયેલા અજવાળાને વહેંચવાનો સુવર્ણકાળ છે. સાહિત્ય, કલા, સંસ્કૃતિ, સેવા અને બીજી અનેક ગમતી પ્રવૃત્તિ કરવા માટેનો આ ઉત્તમ સમય છે. પરંતુ લોકો ઉંમર પહેલાં ઘડપણ સાથે સગપણ બાંધી લે છે. કવિ કિરણસિંહ સૌહાણે આવા લોકો માટે બહુ માર્મિક કવિતા લખી છે.

લોગઆઉટઃ

તારા વાળ સફેદ થાય તો ભલે થાય
સફેદ એ તો પવિત્રતાનું પ્રતીક છે.
તારા ચહેરા પર
કરચલીઓ આવી પડે
તો આવવા દેજે
કદાચ તેમાં તને
તારા સુખદ પ્રસંગોનો ખોવાયેલો
હિસાબ મળી આવે.
તારું શરીર ધ્રૂજે તો ગભરાઇશ નહી
કારણકે એ ધ્રૂજારી ન ભોગવાયેલાં સ્પંદનોનો
સામટો વરસાદ હોઇ શકે.
તારું ઘડપણ આવે તો
એને શાનથી આવવા દેજે.
બસ એટલી તકેદારી રાખજે
કે એ એના સમયે આવે.

– કિરણસિંહ ચૌહાણ

ઉન્નાવ, કઠુવા, કલકત્તા અને….

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

મોડી રાત્રે ઘરનો દરવાજો
બંધ કરી રહી હતી

જોયું, તો બહાર ખુરશી એકલી પડી હતી

મેં એને ચુપચાપ અંદર લઈ લીધી
એવા ભયથી કે
આવી વેરાન રાતમાં
એ બિચારી સાથે
દરવાજો કંઈ કરી બેસે તો…

– પદ્મજા શર્મા

ઉન્નાવ અને કઠુવાની ઘટનાઓ વિશે જાણ્યા પછી હિન્દી ભાષાની કવયિત્રી પદ્મજા શર્માએ બહુ પ્રતિકાત્મક કવિતા લખેલી. ખુરશી અને દરવાજાના પ્રતીક દ્વારા તેમણે ઘણું કહી દીધું. રેખા રાજવંશી નામના હન્દીના કવયિત્રી એક કવિતામાં લખે છે, માએ કહ્યું હતું, તું છોકરી છે, એકલી ક્યાંય બહાર નીકળતી નહીં, રાત્રે મોડા સુધી બહાર ના ફરવું, કોઈ અજાણ્યા સાથે હસી હસીને બહુ વાત કરવી નહીં, જમાનો બહુ ખરાબ છે. છોકરીએ બધી જ વાત માની. પણ જ્યારે તેની પર બળાત્કાર થયો ત્યારે ન તો એ બહાર હતી, ન રાત હતી, ન કોઈ અજાણ્યા સાથે હસીહસીને વાત કરી રહી હતી. મદન કશ્યપ નામના હિન્દી કવિએ ‘સત્તર વર્ષનો માલ’ નામની કવિતા લખી છે. કાંડ કરનારા માણસોને મન એક સત્તર વર્ષની યુવતી ‘માલ’થી વધારે શુંં હોય છે? ચોક પર બેઠેલા લફંગાઓ છોકરીઓને પરસ્પર વહેંચતા હોય છે આ મારાવાળી છે, પેલી તારાવાળી. પછી એ મારાવાળી તારાવાળી આપણા સૌની બની જાય છે. કદાચ આવી ઘટનાઓમાં જ રોપાતા હોય છે બળાત્કારના બીજ.

ઘણી હિન્દી હોરર ફિલ્મોમાં આપણે જોઈએ છીએ કે અમાસની રાત એ શયતાન માટે ખાસ હોય છે. રાતનું ગાઢ અંધારું ચારે તરફ છવાઈ જાય, ચંદ્ર વાદળો પાછળ ઢંકાઈ જાય, ડરામણાં પંખીઓ ચીચિયારીઓ કરવા માંડે, ચીબરીઓ બોલવા માંડે, શિયાળવાઓ લાળી કરી ઊઠે, વરુઓના અવાજોથી વાતાવરણ વધારે ભેંકાર, બિહામણું થવા લાગે, કાળરાત્રી પોતાના તમામ કામણ પાથરી દે તેવા સમયે શયતાન ધીમા પગલે આવે છે અને લોહી ચૂસીને પોતાની ભૂખ સંતોષે છે. આજકાલ આવા શયતાનો માટે નવરાત્રી એ અમાસની રાત્રી સમાન છે, નવરાત્રી આવા શયતાનોનો પ્રિય તહેવાર બની રહ્યો છે. હિન્દી ફિલ્મોનો લોહી ચૂસતો શયતાન અમાસની રાતની વાટ જુએ છે અને આ બળાત્કારી લોહીભૂખ્યો શયતાન નવરાત્રીની.

આવા શયતાનો બાહ્ય દેખાવથી જરા પણ ઓળખાતા નથી. એ તમારી આસપાસમાં જ ક્યાંક કોઈ સમૂહમાં નૃત્ય કરતા હોય છે. જોકે એને સમૂહનૂત્ય કહેવા કરતાં ગેગનૃત્ય કહેવુ વધારે યોગ્ય રહેશે. એ માત્ર ગ્રહણની રાહ જોતા હોય છે. જેવો ચંદ્ર વાદળની પાછળ છુપાય, ગ્રહણની શરૂઆત થાય કે તરત તેમનામાં બેઠેલો શયતાન લોહી તરસ્યો થાય છે. તેમની આંખો નજર ટેકવીને બેઠી હોય છે કોઈ યુવતી પર. એવી યુવતી જે પોતાના માતાપિતાના સ્વપ્નનો શણગાર હોય છે. તેમના હરખ અને હેતની છબી હોય છે. તેમના જીવતરને અમૃત બનાવનાર લીલીછમ વેલ હોય છે. પણ શયતાનને એનાથી શું ફર્ક પડે?

દિલ્હી, ઉન્નાવ, કઠુવા, કોલકત્તા, બરોડા, કેટકેટલી ઘટનાઓ…. સત્તાધીશો પોતાની ખુરશીના પાયા મજબૂત કરવા માટે આશ્વાસનનાં અમૃતપિયાલા લઈને દોડી આવશે. ફરી એ જ ઢોલકીઓ વાગશે, એ જ મંજીરા ખખડશે તેમને ઉકેલ લાવવા કરતાં લોકોને આ બધું ભૂલવાડવામાં વધારે રસ છે. કશું થયું નથી, બધું બરોબર છે. અમારા રાજમાંં કોઈ દુઃખી નથી. વિરોધીઓને મુદ્દો મળી જાય છે. તેમને પણ થયેલા અન્યાયમાં રસ નથી, પણ તેમને તો બનેલી ઘટનામાં સત્તા સુધી પહોંચવાની તક દેખાય છે. પ્રજા તો બાપડી પગથિયાં સિવાય કશું છે જ ક્યાં. બસ તેમની પર પગ મૂકો અને આગળ વધો. દરેક પગથિયે વચનોના તેલ પૂર્યા વિનાના કોડિયાં મૂકતા જાવ, ઠેકતા જાવ. પ્રજા પણ થોડા દિવસ મીણબત્તી લઈને ફરશે, ઝંઝા લઈને દોડશે. દિવસો જતા એ પણ થાકશે. પોતાના દૈનિક જીવનમાં પરત ફરશે. અને રાહ જોશે બીજા એક જઘન્ય કૃત્યની. ટેવાઈ ગઈ છે સરકાર, ટેવાઈ ગઈ છે પ્રજા, ટેવાઈ ગયા છે શયતાનો.

લોગઆઉટઃ

આજકાલ સૌથી વધારે ખતરો બે ચીજોથી છે
જીભ અને રીઢ (પીઠના મણકાને જોડી રાખતું હાડકું)
એટલા માટે જ
સૌથી પહેલા જીભ કાપી નાખવામાં આવે છે
સૌથી પહેલાં રીઢ તોડી નાખવામાં આવે છે
પછી તે કોઈ માણસની હોય કે
હાથરસની કોઈ છોકરીની
એટલા માટે જ આજકાલ
કોઈ જીભ નથી રાખતું
નથી રાખતું રીઢ.

- નવિન રાંગિયાલ (અનુવાદઃ અજ્ઞાત)

માએ અમને તેડાવ્યા શબદચોકમાં રે!

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

માએ મનને ગજાવ્યાં ગઝલગોખમાં રે!
માએ અમને તેડાવ્યા શબદચોકમાં રે!

લાય લોહીમાં જગાવી અલખ નામની ને;
અમને રમતા મેલ્યા છે ગામલોકમાં રે!

મારું ઉપરાણું લઈને આ આવ્યું છે કોણ?
હૈયું છલકે ને હરખ ઊડે છોળમાં રે!

પહોંચું પહોંચું તો ઠેઠના ધામે હું કેમ?
લાગી લાગીને જીવ લાગ્યો પોઠમાં રે!

રહે જાતરા અધૂરીને ને ફળતો જનમ;
એવો મંતર મૂક્યો છે કોણે હોઠમાં રે!

મારે પીડાની મા કેવી હાજરાહજૂર!
કાં તો ડૂમે દેખાય કાં તો પોકમાં રે!

જેની નેજવાના ગઢ ઉપર દેરી બાંધી;
એની ગરબી ગવાય રોમેરોમમાં રે!

– અશરફ ડબાવાલા

નવરાત્રી આવતાની સાથે ખેલૈયાઓ ગરબે ઘૂમવા ઘેલા થઈ જાય છે. તેમના ચરણ ગરબાના તાલમાંં તાલ પુરાવા લાગે છે. ગરબા ગુજરાતની પરંપરા, ગૌરવ અને ઓળખ છે. ગરબા વિશે ન જાણતો હોય તેને ગુજરાતી કહેવો કે કેમ એ પણ પ્રશ્ન છે. નવ-નવ દિવસ ગરબે રમ્યા પછી પણ ન થાકનારા ખૈલેયાઓ દશેરાએ પણ મન મૂકીને નાચે છે. પણ એમાં ગરબારૂપી સામૂહિક નૃત્ય કેન્દ્રસ્થાને નથી. કેન્દ્રમાંં તો શ્રદ્ધા છે. સતત નવ દિવસ રાક્ષસી અત્યાચાર સામેની માતાજીની લડાઈ આપણને અન્યાય સામે લડવાની પ્રેરણા આપે છે. આ લડાઈની ઊજવણીને આપણે ભક્તિ, પૂજા અને નૃત્ય થકી વ્યક્ત કરીએ છીએ. બ્રહ્માંંડ પોતે એક મહાકાય ગરબા જેવું છે, જેમાં સેંકડો ગ્રહોરૂપી દીવડાઓ યુગોથી ઝળહળી રહ્યા છે.

ગુજરાતી સાહિત્યના ગગનચોકમાં અનેક સર્જકોએ પોતાના દીવડા પ્રગટાવીને ભાષાના ગરબાને ઝળહળતો કર્યો છે. તેને પોતાના હૃદયનું અજવાળું આપીને રળિયાત કર્યો છે. ગુજરાતી ગઝલમાં સમયાંતરે વિવિધ પ્રયોગો થતા રહ્યા છે. પરંપરાના સ્વરૂપને ગઝલમાં ઓગાળી તેનો ભાવ અને ભાવનાને અનોખી રીતે રજૂ કરવામાં અનેક સર્જકો બખૂબી સફળ રહ્યા છે. અશરફ ડબાવાલા તેમાંના એક છે. ડાયસ્પોરા સાહિત્યના દરિયામાં શબ્દનું વહાણ તરતું રાખવામાં તેમનો ફાળો અમૂલ્ય છે. વિદેશી ભૂમિ પર સ્વદેશી કવિતાનું બીજ રોપી તેને નિરંતર પોષણ આપતા રહેવાનું કામ સહેલું નથી. કવિતાના વિવિધ સ્વરૂપોમાં મૂલ્યવાન પ્રદાન કરીને આ કપરું કામ તેમણે બખૂબી પાર પાડ્યુંં છે. લોગઇનમાં આપવામાં આવેલી ગઝલ આ વાતની સફળ સાબિતી છે.

ગરબામાં મા આદ્યશક્તિની આરાધના રજૂ કરવામાં આવે છે, અહીં કવિએ ભાષારૂપી આદ્યશક્તિની આરાધના કરી છે. તેમણે પ્રથમપંક્તિમાં જ ભક્તિભાવરૂપે તે વાત કરી છે. માએ મનને ગજાવ્યા ગઝલગોખમાં રે… એમ કહે છે ત્યારે કવિ કવિતાનો ભાવ ગરબાનો રાખે છે, પણ સ્વરૂપ ગઝલનું લે છે. આ સમન્વય બહુ અલાયદો અને અનોખે છે. અને અહીં મા એટલે કોણ? કવિ તો અહીં ભાષાને જ જગદંબા અને જગતજનની ગણે છે. ભાષારૂપી જગદંબા કવિના મનનો નાદ ગઝલગોખ ગજાવે છે. નાદમાંથી જ તો શબ્દ જન્મે છે. એટલા માટે જ તો બીજી પંક્તિમાં શબ્દના ચોકમાં જવાની વાત કરે છે. પ્રત્યેક શેર એક નોખી ભાવના લઈને પ્રગટે છે. જાણે ગઝલના ચોકમાં ભરાતા સંવેદનાના તાલ. તેમાં વ્યથા છે અને કથા પણ છે. તેમાં વેદના છે અને સંવેદના પણ. તેમા લાગણી છે અને બળબળતી લાય પણ. એક શેરમાં તો પીડાને જ મા તરીકે રજૂ કરે છે.
મારે પીડાની મા કેવી હાજરાહજૂર!
કાં તો ડૂમે દેખાય કાં તો પોકમાં રે!

વ્યથા ચિત્તમાં ઊછાળા મારતી હોય પણ આંસુની વાટે બહાર ન નીકળે શકે તો ડૂમાનુંં રૂપ ધારણ કરતી હોયછે. પણ એ વ્યથાનો બંધ તૂટે ત્યારે પોક મૂકાઈ જાય છે. આ જ ઘટનાને જાણે માતાજી પોતે હાજરાહજૂર થઈને દર્શન આપતા હોય તેવી ભાવના સાથે કવિએ રજૂઆત કરી છે.

કવિએ ગઝલ અને ગરબી બંને સ્વરૂપને એકમેકમાં બખૂબી ઓગાળી દીધા છે. તેમની એક અન્ય ગઝલ છે, જે વાંચતા ભજન અને ગઝલ પરસ્પર ઓગળી ગયા હોય તેવું લાગે. તેનાથી લોગઆઉટ કરીએ.

લોગઆઉટઃ

એની ઊંચી ડેલી છે ને મારા નીચા ઓટાજી,
સંબંધોના સરવાળાઓ અંતે પડતા ખોટાજી.

રખડી રઝળી આવ્યો છું હું ચોરાઓ ને ચૌટાંઓ;
તોય વધ્યા છે મારામાં બેચાર હજી હાકોટાજી.

કાલે પાછાં ઠેલાયાં’તાં મારા હાથોનાં વંદન,
ચરણોમાં આવી ગ્યા આજે પંડિત મોટામોટાજી.

જીવનના ફાનસનો કિસ્સો એમ થયો છે પૂરો લ્યો,
દિવસે ઝળહળ વાટ હતી ને સાંજે ફૂટ્યા પોટાજી.

ફળિયામાંથી ઝાંઝર લઈને ચાલ્યાં ગ્યાં’તાં પગલાં જે,
રસ્તે રસ્તે શોધ્યાં એને, ક્યાંય જડ્યા નહિ જોટાજી.

આખેઆખો જનમ લઈને તરસ અઢેલી બેઠા’તા;
અંતસમયમાં શું સૂઝ્યું કે જીવ થયા ગલગોટાજી.

એમ જીવી ગ્યા માણસ થઈને પીડાઓના જંગલમાં,
ફૂલ સુકાયું હાથોમાં ને મનમાં ફૂટ્યા કોંટાજી.

- અશરફ ડબાવાલા

‘હા’ શબ્દ આટલો ટૂંકો કેમ હોય છે?

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

‘હા’ શબ્દ આટલો ટૂંકો કેમ હોય છે?
એ તો સૌથી લાંબો
અને સૌથી મુશ્કેલ હોવો જોઈએ,
જેથી તમે ક્યારેય કોઈનેય તરત ન કહી શકો,
અને તમારે એટલું બધું વિચારવું પડે
કે તમે 'હા' કહેતા પહેલાં વચ્ચે જ અટકી જાઓ...

- વેરા પાવલોવા (ભાવાનુવાદ - વિશાલ ભાદાણી)

વેરા પાવલોના રશિયવન કવયિત્રી છે, જેણે વીસ કરતા વધારે કાવ્યસંગ્રહો પ્રકાશિત કર્યાં છે અને પચીસ કરતાં વધારે ભાષામાં તેમની કવિતાઓના અનુવાદો થયા છે.

ઘણા લોકો કોઈ કામમાં સરળતાથી ના નથી પાડી શકતા. એવું કરવામાં તેમને સંકોચની અણીદાર સોય ભોંકાતી હોય છે. ના પાડીશ તો સામેવાળાને કેવુંં લાગશે? આટલું વાક્ય તેમને કોરી ખાય છે. તેમની મરજી હોય કે ન હોય. સોંપવામાં આવેલું કામ ગમે છે કે નહી, પોતે અન્ય કામમાં વ્યસ્ત છે કે નહીં, તેની પરવા કર્યા વિના સોંપાયેલા કામની સડક પર પરાણે ડગલાં ભરવા માંડે છે. આવા માણસોની સંખ્યા ઓછી નથી. એટલા માટે જ Steven Hopkinsએ How to Say No અને Henry Cloud તથા John Townsendએ BOUNDARIES નામનાં પુસ્તકો લખ્યાં છે. જે મનદુઃખ ના થાય તે રીતે પ્રેમથી ના પાડવાની કળા શીખવે છે. બંને પુસ્તકોની લાખો કોપીઓ વેચાઈ છે. જે સૂચવે છે કે લોકોને ના પાડવી હોય છે, પણ કયા શબ્દોમાં કહેવું તે સમજાતું નથી.

વેરા પાવલોનાએ સહેલાઈથી કહી દેવાતી ‘હા’ની સામે સવાલ ઊઠાવ્યા છે. તેણે શોધી કાઢ્યું છે કે ઝડપથી હા બોલાઈ જવાનું કારણ છે તેનો શબ્દ - હા. તેણે ‘હા’ શબ્દને આ સમસ્યાનું મૂળ ગણાવ્યો છે. આ બધી જફા ‘હા’ નામના શબ્દને લીધે ઊભી થાય છે. જો એ શબ્દ આટલો ટૂંકો ન હોત, લાંબો હોત, બોલવામાં સમય માગી લે તેવો હોત, અને ઉચ્ચારમાં પણ અઘરો હોત તો તેને બોલતી વખતે જતો સમય અને ઉચ્ચારમાં પડતી મહેનત દરમિયાન વિચારવાનો સમય તો મળી રહેત. હા પાડવાની ઇચ્છા ન હોય તો પેલો શબ્દ વચ્ચેથી જ અટકાવી દઈ શકાય. પણ એવું છે નહીં. એક અક્ષરનો શબ્દ તો છે. એ શબ્દ ઉચ્ચારાઈ જાય એટલે પત્યું. બંદુકમાંથી ગોળી નીકળી ગઈ, ધનુષમાંથી તીર છૂટી ગયું, પછી શું?

હા કહી દીધા પછી ઘણી વાર એમ થાય છે કે ક્યાં હા પાડી? આ અનુભવમાંથી દરેક વ્યક્તિ ક્યારેક ને ક્યારેક પસાર થઈ હશે. કોઈકના દ્વારા સોંપાયેલ કામ ઘણી વાર મન ન હોય છતાં કરી નાખીએ છીએ, અને વળી કર્યા પછી વસવસાની વાટકીમાં અફીણ જેમ ઘોળાતા રહીએ છીએ. સામેની વ્યક્તિ તો કહીને છટકી જાય છે, આપણે જવાબદારી ઘેનમાં ઘોરાતા રહીએ છીએ. મનોમન કચવાતા રહીએ છીએ, પોતાને જ કહેતા રહીએ છીએ કે આવું બોલીને ના પાડી દેવા જેવી હતી, તેવું બોલીને સમજાવી દેવા જેવા હતા. પણ ત્યાં સુધીમાં તો આપણે પોતે સામેના માણસે સોંપેલા કામે વળગી ગયા હોઈએ છીએ. એક લેખક કે કવિ પોતાનું સર્જન કરવા બેઠો હોય ત્યારે અચાનક અન્ય કોઈ ફોન કરીને કહે કે આ જુઓને કેવું લખાયું છે? આ એક વાક્યથી સર્જકનો પોતાનો લખવાનો વિચાર લટકી પડતો હોય છે અને બીજાએ સોંપેલા વિચારની ખીંટીએ લટકી જતો હોય છે. લગ્નનો દાખલો લઈ લોને. ઇચ્છા ન હોવા છતાં માતા-પિતા, પરિવાર, સમાજની શરમે ઘણા બધા હા પાડી દે છે અને પછી જિંદગીભર પોતાની ક-મને કહેવાયેલી ‘હા’ના પાણા એકલા ને એકલા ચુપચાપ પોતાના માથે માર્યા કરે છે.

પણ ધારો કે ના પાડવાની કળા આવડે છે - ના પાડી દીધી તો શું? મરીઝનો શેર ખૂબ પ્રચલિત છે.
હું ક્યાં કહું છું આપની હા હોવી જોઈએ,
પણ ના કહો છો એમાં વ્યથા હોવી જોઈએ.

મરીઝ કહે છે, સાવ કોરીકોરી ના કહી દેવાની? થોડીક તો લાગણી બતાવવી’તી. જરાક તો સંવેદના રાખવી’તી. આવી અવહેલનાથી ના પાડવાની? થોડીક તો હમદર્દી દાખવવી’તી ના પાડવામાં. ના પાડવાની પણ એક કળા હોય છે. ઘણાની ના માથામાં પાણો માર્યો હોય એમ વાગતી હોય છે. કવયિત્રીએ હા શબ્દ સામે સવાલ ઊઠાવ્યો ત્યારે મરીઝ જેવા તો ના શબ્દ સામે પણ સવાલ ઊઠાવે કે ના શબ્દ પણ આટલો ટૂંકો ના હોવો જોઈએ, જેથી ના પાડનાર વ્યક્તિ પણ પોતાનો શબ્દ પૂરો કરે તે પહેલાં વિચાર બદલી શકે.

લોગઆઉટઃ

તારા સુધી પહોંચવા માટે
હુંં જીવનભર કવિતાઓ લખતી રહી,
પૂરી થઈ પછી ખબર પડી
કે હું ખોટા રસ્તે હતી.

- વેરા પાવલોવા (ભાવાનુવાદ - મનોજ પટેલ)

બે પંખીને મળવું છે, પણ નથી મળાતું

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

બે પંખીને મળવું છે, પણ નથી મળાતું.
એક વળાંકે વળવું છે, પણ નથી વળાતું!

એક પંખી છે પિંજરપૂર્યું,
પગ પણ બાંધ્યા પાશે;
અવર પંખી તે છિન્ન-પાંખ છે,
ઊડતાં કેમ ઉડાશે?
બે પંખીને ઊંચે જવું છે, નથી જવાતું;
જોડે રહીને,
જલ પીવું છે એક ઝરણનું, નથી પિવાતું! –

એક પંખીને દિવસ મળ્યો છે,
અવર પંખીને રાત,
એક કથે ને અવર સુણે એ,
કેમ બને રે વાત?
બે પંખીને,
એક ડાળ પર ઝૂલવું છે, પણ નથી ઝુલાતું
એકબીજામાં ખૂલવું છે, પણ નથી ખુલાતું. –

– ચંદ્રકાન્ત શેઠ

ચંદ્રકાન્ત શેઠની કલમથી અનેક ઉત્તમ ગીતો નીવડ્યાં છે. આ તેમાંનું એક છે. બે પંખીનાં મિલનની અવઢવ, મુશ્કેલીઓ, દશા અને દિશા વિશે તેમણે હૃદયસ્પર્શી ભાવ નિપજાવ્યો છે. આ બે પંંખી એવાં તમામ વ્યક્તિઓનાં પ્રતિક છે, જે મિલનની મર્માળુ ગલીઓથી વેગળાં છે. તેઓ પ્રેમના પમરાટથી મહેકતી કેડી પર સાથે ચાલવાની મહેચ્છા રાખે છે, પરંતુ અણીદાર અડચણો તેમને તેમ કરવા દેતી નથી. આસપાસ રચાયેલી રીત-રિવાજોની દીવાલો તેમને મિલનની માળા નથી ગૂંથવા દેતી. ડગલે ને પગલે ભેદભાવની ભીંતો આંખ આગળ આવીને ઊભી રહી જાય છે. સ્થળ-કાળની કઠણાઈઓ, સંજોગોની ભોંકાતી સોય, અને સ્થિતિ-પરિસ્થિતિનું જાળું એવુંં તો ગૂંંથાય છે કે તેમાં તે અટવાઈ જાય છે.

બે વિરોધાભાસી જગતમાં, સંજોગોમાં વસતાં વ્યક્તિત્વોને હૃદયની એક ડાળ પર ઝૂલવું હોય છે, પણ જગતને તેમનું ઝૂલવું પોસાતું નથી. જગતને પોતાના નિયમો હોય છે. એણે રચેલી કેડી પર અને એણે નક્કી કરેલાં ડગલાં ભરીને ચાલશો તો તમે સારા, પણ જેવા તમારા હૃદયનું સાંભળીને પોતાનું ડગલું જાતે માંડશો કે દુનિયાદારી ભીંતની જેમ તમારી આગળ આવીને ઊભી રહી જશે. તેની પર માથું પછાડી પછાડીને તમે મરી જશો, તો તમને હારેલા ગણશે, હસશે તમારી પર. ઠેકડી ઉડાડશે તમારી. પણ એ જ ભીંતને ભોંયભેગી કરશો તો તમતમી ઊઠશે તમારી પર. તમને ધૂળભેગા કરવા કોશિશ કરશે. ભીંતને ભાંગીને ભૂક્કો કરીને પોતાનું આકાશ જાતે રચીને એમાં ઉડ્ડયન કરશો તો આંખ પર નેજવું કરીને ઈર્ષાથી તમને નિહાળતા રહેશે. સમય જતાં કહેશે, જુઓ કેવો છકી ગયો છે.

પ્રણયના પંખીને નિયમબધ્ધ સળિયાથી બનેલા પીંજરામાં રહીને પાંખો ફેલાવવાનું નથી ફાવતું. એણે પોતાનું આકાશ શોધીને તેમાં ઊંચી ઉડાન ભરવી હોય છે. ગમતાં પંખી સાથે રહીને નેહ નિતરતા નભને આંબવું હોય છે, વાદળોમાં વિહાર કરવો હોય છે. હૃદયની વીણાના તાર ઝંઝેડી ગમતા સૂર છેડવા હોય છે. નયનની લિપિ ઉકેલવી હોય છે. કોઈની સાથે મીઠી નજરનો પુલ બાંધવો હોય છે, પછી તે પુલ પર હાથમાં હાથ નાખીને ચાલવું હોય છે. વહાલના વહેતા ખળખળતા નીરને ખોબો ભરીભરીને પીવું હોય છે. પણ સતત એક અદૃશ્ય બેડી તેના પગમાં બંધાયેલી હોય છે, જે આ બધું નથી કરવા દેતી. પંખીને ઊડવું છે, પણ નથી ઉડાતું, પેલી બેડી જાણે અજાણે તેને બાંધી રાખે છે. ક્યાંક પગમાં સાંકળ છે તો ક્યાંક પાંખ ઘવાયેલી છે. તમારી આશાનો દીવડો પવનથી બુઝાય નહીં એટલે તેની ફરતે અમે ટેકણિયું મૂક્યું છે એમ કહીને એ દીવો સાવ ઠારી નાખશે. મિલનની મીણબત્તીને ઓલવી નાખશે.

ગીત, છાંદસ, અછાંદસ, ગઝલ જેવાં વિવિધ કાવ્યસ્વરૂપોમાં ઊંડું ખેડાણ કરવાની સાથે ગદ્યમાં પણ મહત્ત્વનું પ્રદાન કરનાર ચંદ્રકાન્ત શેઠે નવલકથા સિવાય તમામ સ્વરૂપોમાં ખૂબ કામ કર્યું છે. ‘શોધતો હતો ફૂલને ફોરમ શોધતી હતી મને, એકબીજાને શોધતાં ગયાં દૂર, તો આવ્યાં કને.’ કે “ચંદ્રકાન્તનો ભાંગી ભુક્કો કરીએ” કે “સાંકડી શેરીમાં આકાશ વેચવા નીકળ્યો છું” કે “ઊંડું જોયું અઢળક જોયું” જેવાં તેમણે રચેલાં અનેક કાવ્યો ગુજરાતી ભાષાનાં ઘરેણાં સમાન છે. આ સર્જકને આપણે થોડા સમય પહેલા જ ગુમાવ્યા. ગુજરાતી ભાષાના આકાશમાં શીતળ ચંદ્રની જેમ તેઓ હર હંમેશ ચમકતા રહેશે.

લોગઆઉટઃ

નભ ખોલીને જોયું, પંખી નથી નથી;
જળ ખોલીને જોયું, મોતી નથી નથી.

સતત છેડીએ તાર, છતાં કંઈ રણકે નહીં;
આ કેવો ચમકાર ! કશુંયે ચમકે નહીં !
ખોલી જોયા સૂર, હલક એ નથી નથી;
ખોલી જોયાં નૂર, નજર એ નથી નથી. –

લાંબી લાંબી વાટ, પહોંચતી ક્યાંય નહીં;
આ પગલાં ક્યાં જાય?મને સમજાય નહીં;
આ તે કેવો દેશ? દિશા જ્યાં નથી નથી !
આ મારો પરિવેશ? હું જ ત્યાં નથી નથી !

- ચંદ્રકાન્ત શેઠ

સત્ય બ્હાર આવે છે!

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

તપાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે,
પ્રયાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે.

ભર્યું છે તેજ-તમસ કેટલું આ સૃષ્ટિમાં?
અમાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે!

પ્રયાણ સ્વપ્ન સમી જાતરાનું થાય અને
પ્રવાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે.

નિહાળી બીજ અભિપ્રાય કેમ આપો છો?
વિકાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે!

પ્રથમ નજરથી તમે જેને ખાસ માનો છો,
એ ખાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે!

પહેલાં વાત કરે છે એ સાત જન્મોની,
સમાસ થાય પછી સત્ય બ્હાર આવે છે!

– શૈલેશ ગઢવી

સત્ય સાપેક્ષ હોય છે. એકનું સત્ય બીજાનું ન પણ હોય. ઢળતી સાંજે ભારતના કોઈ સુંદર સરોવર કિનારે બેસેલા વ્યક્તિનું સત્ય આથમતા સૂર્યનું અજવાળું હોઈ શકે, જ્યારે એ જ સમયે અમેરિકામાં બેઠેલા માણસને પોતાનું સત્ય ઊગતા સૂર્યના અજવાળામાં પ્રાપ્ત થાય તેમ બને. સત્ય - સ્થળ, કાળ, વ્યક્તિ, વર્તન, દશા અને દિશા પ્રમાણે રૂપ ધારણ કરતું હોય છે. એ રૂપમાં આપણું સ્વરૂપ કયું છે તે કળી લેવાનું હોય છે. એ શોધવા માટે જાતતપાસના જળમાં ખૂબ ઊંડી ડૂબકી મારવી પડે છે. એ મહાસાગરની ઊંડી ડૂબકી પછી પણ સત્યનું સોનેરી મોતી હાથ લાગ્યું તો લાગ્યુંં. મહાસાગરમાં મોતી શોધવા જતા મરજીવાને પણ ક્યાં એક ડૂબકીમાં મોતી મળી જાય છે. સેંકડો કોશિશ પછી એકાદમાં માંડ કંઈક પ્રાપ્ત થતું હોય છે. વળી આપણું સત્ય આપણું એકલાનું નથી હોતું. આપણી સાથે જોડાયેલી વ્યક્તિઓ, આસપાસનું વાતાવરણ, આપણું વર્તન અને આપણી સાથે થતું વર્તન, આપણા વિચારો, વાણી અને વ્યવહાર એ બધામાં છૂટુંછવાયું વિખેરાયેલું પડ્યું હોય છે. એને અંતરમનના અજવાળે બેસીને એકઠું કરવું પડતું હોય છે. નીતિન પારેખનો સુંદર શેર છે-
એકઠું જે કર્યું તે અંધારું,
વ્હેંચીએ તે પ્રકાશ લાગે છે.

દિવસે ખરા તડકે લાગે છે કે નભમાં સૂર્ય સિવાય કશું જ અસ્તિત્વ ધરાવતું નથી, પણ રાત પડતાની સાથે સેંકડો તારાઓ ચમકી ઊઠે છે. આકાશ ચંદ્ર સહિત અનેક ગ્રહોથી રળિયાત થતું દેખાય છે. અમાસમાં તો ચંદ્રની પણ બાદબાકી થઈ જાય છે, પછી પણ સેંકડો સિતારાઓના દર્શન થાય છે. ઘણી વાર આપણે અમુક પ્રકાશમાં અંજાયેલા હોઈએ છીએ અને તેના લીધે જિંદગીના અનેક સિતારાઓ આપણે નિહાળી જ નથી શકતા. જેવો જીવનમાં અંધકાર છવાય કે તરત ભાન થાય કે કોના કોના અજવાળાથી આપણે વંચિત હતા. ઘણાં સત્ય આઘાતની અણિયાળી તલવારથી લોહીઝાણ થયા પછી જ સમજાતાં હોય છે. આંખ સામે હોય છતાં ન કળાતું સત્ય એક દિવસ અચાનક સોયની જેમ ભોંકાય છે. બદામ ખાવા કરતા ઠોકર ખાવાથી વધારે યાદ રહેતું હોય છે.

વિશાળ વડનું બીજ રાઈના દાણા જેવું નાનું હોય છે, તેની આવી સૂક્ષ્મતા જોઈને હસનારા જ્યારે તે ભીંંત ફાડીને ઊગી નીકળે છે ત્યારે મૂર્ખા સાબિત થતા હોય છે. એક નાનું બીજ વિશાળ વડનું સત્ય સાચવીને બેઠું હોય છે. જેની સાથે જિંદગીની સત્ય શોધવાના સપનાં સેવ્યાં હોય તે ખરેખર પ્રાપ્ત થાય ત્યારે પેલું સપનામાં જોયેલું સત્ય આભાષી લાગી શકે. આ જ તો છે જિંદગી. બધાને એમ લાગે છે કે સુખ સામા કિનારે છે. સામા કિનારાવાળાને પણ એવુંં જ લાગતું હોય છે.

કવિ શૈલેષ ગઢવીએ પોતાના હૃદયના સરોવરમાં ડૂબકી મારીને ગઝલરૂપી મોતી મેળવ્યું છે. ગઝલ જેટલી સરળ છે, એટલી જ મુશ્કેલ છે. ગંગાસતી કહે છે તેમ વીજળીના ચમકારે મોતી પરોવવાનું હોય છે, પણ ચોવીસે કલાક બલ્બ હાથવગો થઈ જાય પછી મોતી પરોવવાનું મન રહેતું નથી. મળી જાય પછી તેની મહોબત રહેતી નથી. અભાવ ક્યારેક પ્રાપ્તિ તરફ દોરી જાય છે. કોઈ પણ કલામાં જ્યારે સિદ્ધ થઈ ગયાનો ભાવ આવે ત્યારે કલા ચૂપચાપ ત્યાંથી વિદાય લઈ લેતી હોય છે. શૈલેષ ગઢવીની આ ગઝલ માવજત માગી લે તેવી છે. સજ્જતા ન રહે તો સરી જાય. શેરના પ્રથમ મિસરા પછી બીજા મિસરામાં માત્ર કાફિયા પૂરતી જ જગા છે, અર્થાત્ પ્રથમ પંક્તિની રચના પર જ શેરની સજ્જતાને ઊભી રાખવાની છે. આમ કરવામાં તેઓ તેઓ પૂર્ણપણે સફળ થયા છે. મત્લાથી મક્તા સુધીનો તેમનો પ્રવાસ સાદ્યંત આસ્વાદ્ય થયો છે.

લોગઆઉટઃ

ભર્યા દરબાર વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે !
ગુનાના ભાર વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે !

તરુ માફક બધી મુશ્કેલીઓ વ્હોરી તો લઈએ પણ,
સમયના માર વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે!

નથી કોઈ ગતાગમ આભ ક્યારે તૂટવાનું છે?
સતત આસાર વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે.

કર્યા કરવી છે કેવળ સરભરા શ્વાસોચ્છવાસોની,
પણ અંદર બ્હાર વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે !

શરત એવી, જરા પણ લાગણી સાથે તણાવું નહીં,
વિના આધાર, વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે!

થયાં છે પ્હાડ ચરણો બુદ્ધ માફક કેમ નીકળવું ?
આ અંતરગાર વચ્ચે ઊભવાનું ખૂબ કપરું છે.

~ શૈલેશ ગઢવી

ગજબ હાથે ગુજારીને પછી કાશી ગયાથી શું?

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

ગજબ હાથે ગુજારીને પછી કાશી ગયાથી શું?
મળી દુનિયામાં બદનામી પછી નાસી ગયાથી શું?

દુ:ખી વખતે નહિ દીધું પછી ખોટી દયાથી શું?
સુકાયા મોલ સૃષ્ટિના પછી વૃષ્ટિ થયાથી શું?

વિચાર્યું નહિ લઘુવયમાં પછી વિદ્યા ભણ્યાથી શું?
જગતમાં કોઇ નવજાણે જનેતાના જણ્યાથી શું?

સમય પર લાભ આપ્યો નહિ પછી તે ચાકરીથી શું?
મળ્યું નહિ દૂધ મહિષીનું, પછી બાંધી બાકરીથી શું?

ના ખાધું કે ન ખવડાવ્યું દુ:ખી થઈને રળ્યાથી શું?
કવિ પિંગળ કહે પૈસા મુઆ વખતે મળ્યાથી શું?

- પીંગળશી નરેલા

ગુજરાતી ભાષામાં ગઝલનો પાયો નાખવામાં મહત્ત્વનો ફાળો આપનાર કવિ બાલાશંકર કંથારિયા અને કલાપીનું પ્રદાન આજે પણ આપણે ગૌરવભેર યાદ કરીએ છીએ. બંનેએ અનેક ઉત્તમ યાદગાર કાવ્યો આપ્યા. બાલાશંકરને આપણે- “ગુજરે જે શિરે તારે જગનો નાથ તે સ્હેજે, ગણ્યું પ્યારું જે પ્યારાએ અતિપ્યારું ગણી લેજે”-થી ઓળખીએ છીએ. જ્યારે કલાપીનું નામ લેતાની સાથે, “જ્યાં જ્યાં નજર મારી ઠરે, યાદી ભરી ત્યાં આપની” પંક્તિ હોઠ પર આવી જાય. બાલાશંકરનો જીવનકાળ મે, 1858થી એપ્રિલ, 1898 અને કલાપીનો જાન્યુઆરી 1874થી જૂન 1900. બંનેનું દૈહિક આયુષ્ય ઘણું ટૂંકું, પણ કવિતાનું આયુષ્ય અજરામર છે. ગુજરાતી ભાષા જ્યાં સુધી જીવશે ત્યાં સુધી તેમની નોંધ લીધા વિના ચાલવાનું નથી.

આ જ ગાળામાં ભાવનગરમાં પીંગળશી પાતાભાઈ નરેલા નામે કવિ થઈ ગયા. તેમનો સમયગાળો ઈ.સ. 1856થી 1939. તેમના પિતાશ્રી પાતાભાઈ પણ ભાવનગરના રાજકવિ. કાવ્યત્વ તેમને વારસામાં સાંપડેલું. તેમની કલમ મુખ્યત્વે ભક્તિકાવ્યો અને ભજનમાં રમમાણ રહી. તેમની કલમ બળુકી. લોકોના મનોભાવો અને સંસારમાં ચાલતી તડજોડને ખરી રીતે પારખીને લખનાર કવિ. આત્માના અજવાળે કલમને કાગળના ધામમાં વિહાર કરાવતા કવિ. તેમની કવિતામાં ભક્તિ, ભજન અને અગમના ભેદનો ઊંડો પરચો છે.

લોકસાહિત્યના મરમી શ્રી વસંત ગઢવીએ તેમના વિશેની સુંદર માહિતી આલેખી આપી છે. ગુજરાતીમાં ભાષામાં સંતસાહિત્યનું સરવૈયું કરવામાં નાથાલાલ ગોહિલ, નિરંજન રાજ્યગુરુનો જેટલો ફાળો છે, એટલું જ ઊંડું કામ વસંત ગઢવીનું પણ ખરું. મુઠ્ઠી ઊંચેરા કવિ પીંગળશી નરેલાના અવસાન વખતે તેમના પુત્ર હરજીવન નરેલાને આશ્વાસન માટે ન્હાનાલાલે પત્ર લખેલું, તેમાં લખ્યું હતું, પિંગળશીભાઇના અવસાનથી ભાવનગરની કાવ્યકલગી ખરી પડી છે. ભાવનગર મહારાજાના મુગટમાંથી એક હીરો ખરી પડ્યો છે. ગુજરાતની જૂની કવિતાનો છેલ્લો સિતારો આજે આથમ્યો ’’ સુપ્રસિદ્ધ નાટ્યકાર કવિ ચંદ્રવદન મહેતાએ તેમના વિશે લખ્યું છે, “ભક્તિનો જે દોર નરસિંહ, મીરાં, ભોજા ભગત, ધીરા ભગત તથા દયારામની રચનાઓમાં વણાયેલો હતો, એ જ દોરામાં પરોવાયેલા હોય તેવાં કાવ્યો પિંગળશીભાઇના છે. તેઓ પોતાની વાણીના અસ્ખલિત પ્રવાહથી શ્રોતાઓને મંત્રમુગ્ધ કરતા હતા.”

લોગઇનમાં આપેલું કાવ્ય વાંચતાની સાથે સહજપણે ગઝલનું બંધારણ મનમાં ઊભરાઈ આવે. સમગ્ર કાવ્ય ગઝલની લગોલગ ઊભું છે. એવું પણ લાગે જાણે આ તો મત્લાગઝલ છે. કવિ પીંગળશી નરેલાએ જીવનના અમુક કડવા સત્યોને સહજતાથી ઉજાગર કર્યા છે. તેને રસદર્શન કરીને રોળી નાખવાનું દુઃસ્સાહસ કરવા જેવું નથી. ઘણી વાર કવિતા સમજાવવાથી નાશ પામતી હોય છે. પૂર્ણપણે ખૂલેલા પુષ્યની પાંખડીઓ પહોળી કરી કરીને તેને ચીમળાવી નાખવા કરતા, છોડ પર રહેવા દઈ, તેની ખરી સુગંધ માણવામાં લિજ્જત હોય છે.

કવિ પીંગળશી નરેલાએ ગુજરાતી ભાષાને અનેક ઉત્તમ કાવ્યો આપ્યાં છે. તેમની કવિતાનો ઊંડાણપૂર્વક અભ્યાસ કરતા ખ્યાલ આવે કે શબ્દ તેમને સહજસાદ્ય છે. આંતરમનની વાતને વહેતી મૂકવા માટે તેમણે શબ્દો શોધવા જવું પડતું નથી. તે આપોઆપ કવિની કલમ પર આવીને બેસી જાય છે. લોગઆઉટમાં આપવામાં આવેલ ઋતુકાવ્યની છટા જોશો એટલે આપોઆપ આ કવિની કારીગરી અને કલા સમજાઈ જશે.

લોગઆઉટઃ

શ્રાવન જલ બરસે, સુંદર સરસે,
બદ્દલ બરસે અંબરસે
તરૂવર ગિરિવરસેં લતા લહરસે
નદિયા પરસે સાગરસે
દંપતી દુ:ખ દરસે સેજ સમરસે
લગત જહરસે દુ:ખકારી
કહે રાધે પ્યારી, હું બલિહારી
ગોકુળ આવો ગિરધારી !

- પીંગળશી નરેલા

મજૂર, શેતૂર અને લાલ રંગનો ધબ્બો

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

શું તમે ક્યારેય શેતૂર જોયું છે?
એ જ્યાં પડે, એટલી જમીન પર
તેના રસથી લાલ રંગનો ધબ્બો પડી જાય છે
પડવાથી વધારે પીડાદાયક બીજુંં કંઈ નથી
મેં અનેક મજૂરોને ઇમારતોથી પડતા જોયા છે
પડીને શેતુર બની જાય છે

- સાબિર હકા (ઈરાની કવિ, અનુ. અનિલ ચાવડા)

સૌમ્ય જોશીનું ખૂબ વણખાયેલું નાટક ‘દોસ્ત ચોક્કસ અહીં નગર વસતું હતું’માં એક હૃદયદ્રાવક સિન છે. અમદાવાદમાં કરફ્યુ લદાઈ ગયો છે. પુરબહાર હિંસા ચાલી રહી છે. તેવામાં એક મજૂર ઘરની બહાર નીકળે છે, ઘરમાં અન્નનો એક દાણો નથી. ખાવું શું? ક્યાંક કશુંક ખાવાનું મળી જાય એ આશાએ… પણ બાપડો એ હિંદુ-મુસ્લિમનાં તોફાનોનો ભોગ બની જાય છે. કોઈ તેના પેટમાં ખંજર હુલાવી દે છે. ત્યારે ખાલી પેટ ખંજરથી ભરાય છે અને તેના મુખમાંથી ચાર પંક્તિઓ સરી પડે છે,
ખંજર ઘૂસી ગ્યું ને તરત એણે કહ્યું,
કે આમ તો આ જે થયું સારું થયું
દસ દિવસની દડમજલની બાદ હાશ
આજ સાલું પેટમાં કંઈ તો ગયું.

પન્નાલાલ પટેલે પોતાની નવલકથા માનવીની ભવાઈમાં છપ્પનિયા દુકાળને ઉલ્લેખીને લખેલું ‘ભૂંડામાં ભૂંડી ભૂખ, અને એથી ય ભૂંડી ભીખ…’ એક સ્વમાની મજૂરની કરૂણતા એ કે બાપડો મરવા પડે તોય ભીખ નથી માંગી શકતો. તેને ભીખ માગવા કરતા ભૂખ્યા મરી જવું વધારે વહાલું લાગે છે. કેટકેટલા ખેડૂતોની આવી અવદશા છે. પોતે જ પકવેલો પાક પોતાને મોટી દુકાનો અને મોલમાંથી ખરીદવો પડે એ મહાદુઃખ નહીં તો બીજું શું?

ઈરાની કવિ સાબિર હકા પોતે એક મજૂર છે. ઊંચી ઊંચી ઇમારતોમાં કપચી, સિમેન્ટ અને રેતીના તગારાં ઊંચકે છે. ભારેખમ પથ્થરો અને ઈંટો સાથે પનારો પાડે છે. કડિયાકામ કરીને પેટિયું રળે છે. વેઠ એટલે શું એ તે સારી રીતે જાણે છે. તેની કવિતામાં મજૂરની અનુભવજન્ય વ્યથા છે. ઊંચી ઊંચી ઇમારતોના ચણતરમાં સેંકડો મજૂરોનો ફાળો હોય છે, જેમાં એ પોતે ભાગ્યે જ પ્રવેશી શકવાના છે. તોતિંગ બિલ્ડિંગોની ચમક નાનકડી ચાલીમાં દસ બાય દસની અંધારી ઓરડીમાં પડ્યા રહેતા કામદારોના ઘસાયેલા, ફરફોલા પડેલા, બરછટ હાથમાંથી આવેલી હોય છે. જ્યાં કામ કરીને પોતાના પગમાં છાલા પડી ગયા છે, તેની ચકાચોંધમાં તે ક્યારેય પગ નથી મૂકી શકવાના, તેમાં નથી સામેલ થઈ શકવાના છતાં, પોતાનું પેટિયું રળવા મથ્યા કરે છે રાતદાડો.

કવિ સાબિર હાકાએ મજૂરને શેતુરના ફળ સાથે સરખાવ્યા છે. શેતૂરના ઝાડ પર બેસેલાં શેતૂર પાકીને ધરતી પર ખરી પડે છે. જ્યાં પડ્યા હોય ત્યાં લાલ રંગનો ધબ્બો પડી જાય છે. મજૂરો પણ આ શેતૂર જેવા છે. ઊંચી ઇમારતો પરથી કામ કરતાં પટકાઈ પડે છે, તેમનો દેહ પડતાની સાથે સેતૂરની જેમ છૂંદાઈ જાય છે અને તેમાંથી રક્તરેલો વહી નીકળે છે. લાલ ધબ્બાથી ધરા ખરડાય છે. શેતૂરનો લાલ રંગ અને મજૂરનું લોહી બંને સરખું છે. કોઈને એની કિંમત નથી. આવતી કાલે મજૂર દિવસ છે. આ દિવસે પણ મજૂરો તો મજૂરી જ કરતા હશે, મજૂર દિવસની ઊજવણી કરશે તેમના માલિકો. તેમના હૃદયમાં કામદારો પ્રત્યે કરૂણા છે તે બતાવવા મોટું આયોજન કરશે.

ખુરશીમાં બેસનાર માલિકને સાહેબ-સાહેબ કરીને બધા અધમૂઆ થઈ જનાર લોકોએ ક્યારેક કોઈ મજૂરને સર કે સાહેબ કહ્યો હોય એવો દાખલો નથી. ક્યારેય કોઈ મોચીને સુથારને, વેલ્ડરને સાહેબ, કડિયાને બધા સાહેબ કહેતા હોય તેવો કિસ્સો આજ સુધી સંભળાયો નથી… સાહેબ તો ઠીક તેમને એક માણસ તરીકને સન્માન આપીએ તોય મજૂરદિન લેખે લાગશે. સમાજ તો સત્તા આગળ શાણપણ નેવે મૂકીને લળીલળીને વંદન કરવાથી ટેવાયેલો છે. મજૂર પાસે રહેલી શ્રમની મિલકત એને દેખાતી નથી, એને તો મોંઘી ગાડી અને મોટું ઘર દેખાય છે, પણ એના ચણતરમાં કેટલાનો પરસેવો રેડાયો છે એ ક્યાં દેખાય છે?

લોખંડને વેલ્ડિંગ કરનાર વેલ્ડરને તમે જોયો હશે. પોતાના મશીનથી તે બે ધાતુને જોડે છે ત્યારે તેમાંથી તણખા ઊડે છે. આ તણખા તેનાં કપડાં પર પડે છે, જેના લીધે તેના વસ્ત્રોમાં અનેક કાણાં પડી જાય છે. આ સ્થિતિને ધ્યાનમાં રાખીને કવિએ કેટલી સુંદર કવિતા લખી છે. તેનાથી લોગઆઉટ કરીએ

લોગઆઉટઃ

ઈશ્વર પણ એક મજૂર છે.
જરૂર એ વેલ્ડરોનો પણ વેલ્ડર હશે
ઢળતી સાંંજના તેની આંખ
તગતગે છે લાલ અંગારા જેમ
રાત્રે એનું પહેરણ કાણેકાણા થઈ ચૂક્યું હોય છે.

- સાબિર હાકા (અનુ. અનિલ ચાવડા)

કલ્પાંત કરતી ક્યારની નિર્વસ્ત્ર દ્રૌપદી

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

ઇતિહાસને ઊંચકી શકું એવાય સ્કંધ છે;
પણ શું કરું? ઇતિહાસ તો પાનાંમાં બંધ છે.
કલ્પાંત કરતી ક્યારની નિર્વસ્ત્ર દ્રૌપદી,
ધૃતરાષ્ટ્રની ક્યાં વાત આખું વિશ્વ અંધ છે.

- અશોક ચાવડા

મહાભારતનો જાણીતો પ્રસંગ છે. જુગટું ખેલાઈ રહ્યું છે. યુધિષ્ઠિર બધું હારી ચૂક્યો છે, પોતાને અને પોતાના ભાઈઓને પણ દાવમાં ગુમાવી બેઠો છે. એવા સમયે દુર્યોધન ઓફર કરે છે કે જો દ્રૌપદીને દાવમાં મૂકે અને જીતે તો જે કંઈ હાર્યો છે તે બધું જ તેને પરત આપવામાં આવશે. હાર્યો જુગારી બમણું રમે તે નીતિથી યુધિષ્ઠિર પણ છેલ્લી બાજીમાં આર યા પાર કરી લેવા માગે છે. પણ ષડયંત્ર રચાઈ ચૂક્યું છે. પાસા ફેંકાય છે અને દ્રૌપદીને પણ હારી બેસે છે. સભામાં તેને હાજર કરવામાં આવે છે અને દુઃશાસન તેનું વસ્ત્રાહણ કરે છે. પોતાના પાંચ પાંચ પતિ હોવા છતાં દ્રૌપદી લાચાર બની રહે છે. ભીષ્મ જેવા ભીષ્મ આંખ આડા કાન કરે છે. ધૃતરાષ્ટ્રને તો આંખો જ નથી કે તે બંધ કરે, પરંતુ એ પોતાનું મગજ બંધ કરીને બેસી રહે છે. દ્રોણાચાર્ય અને કૃપાચાર્ય જેવા વડીલો ચુપચાપ બધો ખેલ જોયા કરે છે. સભાના તમામ વડીલો મૌન સેવી લે છે. દ્રૌપદી પોતે આટલી નિરાધાર ક્યારેય નહોતી બની, હાજર રહેલા વ્યક્તિમાંથી કોઈ મદદ નથી કરતું, તેનું હૈયું ચિત્કાર કરીને કૃષ્ણને મદદ માટે પોકારે છે અને કહેવાય છે કે કૃષ્ણએ તેના ચીરે પૂરે છે.

આજે પ્રત્યેક ક્ષેત્રમાં દ્રૌપદીનું વસ્ત્રાહરણ થાય છે, પણ કોઈ કૃષ્ણ નથી તેના ચીર પૂરવા માટે. પુષ્યમિત્ર ઉપાધ્યાયે લખ્યું છે,
સુનો દ્રૌપદી શસ્ત્ર ઉઠાલો, અબ ના ગોવિંદ આયેંગે.
કબ તક આસ લગાઓગી તુમ, બિકે હુએ અખબારો સે,
કૈસી રક્ષા માંગ રહી હો દુઃશાસન દરબારો સે?
સ્વયં જો લજ્જાહીન પડે હૈ, વો ક્યા લાજ બચાયેંગે?
સુનો દ્રૌપદી! શસ્ત્ર ઉઠા લો, અબ ના ગોવિંદ આયેંગે…

જન્માષ્ટમી આવે છે, મટકી ફોડાય છે, ગીતો ગવાય છે અને દ્રૌપદીઓ શોષાય છે… દરેક ગામને ગોકુળિયું કરવાની વાત કરતા શાસકો ગોપીઓ પર બળાત્કાર થાય, શોષણ થાય, અન્યાય થાય ત્યારે આંખ આડા કાન કરીને બેસી રહે છે. સત્તાપક્ષા કે વિરોધપક્ષ પરસ્પર આક્ષેપબાજીની રમતો ચાલુ કરે દે છે. સળગેલા ઘરોને ચૂલા તરીકે જુએ છે અને પોતપોતાના રોટલા શેકવા બેસી જાય છે. ગૌરવ લેવાની એક પણ પળ ન ચૂકનારા સત્તાલોલુપો સમસ્યાથી સો ગાઉ છેટા રહે છે. હારેલી ક્રિકેટ ટીમને ફોન કરીને આશ્વાસન આપી રાષ્ટ્રીય દિલાસો વ્યક્ત કરે છે, પણ આગમાં હોમાયેલા પરિવારોને કે જેમની દીકરી પર બળાત્કાર થયો છે તેમના માતાપિતાને કે સરકારી નીતિનો ભોગ બનેલા પરિવારો પર નજર સુધ્ધાં નથી નખાતી. અને જો નજર પણ કરે તો તેમાં ક્યાંક ને ક્યાંક રાજકીય સ્ટંન્ટ હોય છે.

ભારતને રામરાજ્ય બનાવવાની વાત કરતા શાસકો પોતે જ લોહી ચૂસતા કીડા બની જાય ત્યારે પ્રજા કોની પાસે જાય? વાડ પોતે ચીભડા ગળે ત્યારે ફરિયાદ કોને કરવાની? કયા કૃષ્ણને રાવ કરવી? દવાખાનામાં કે બસસ્ટેન્ડમાં, રિક્ષામાં કે બસમાં, સ્કૂલમાં કે કોલેજમાં, ઘરમાં કે શેરીમાં પ્રત્યેક જગ્યાએ ગોપીઓ વસે છે, દરેક ઘરમાં સીતાજીનો વાસ છે, હર એક નારી મીરાં કે રાધા છે, પણ સલામતીમાં બાધા છે. વિઘ્નોનું એક શાંત વાવાઝોડું હંમેશાં તેમની આગળપાછળ મંડરાતું રહે છે. દીકરીઓએ ટૂંકા વસ્ત્રો ન પહેરવા, રાત્રે બહાર ન નીકળવું, તૈયાર થઈને બહાર ન જવું એવા શિખવનારા વડીલો પોતાના પુત્ર કે ભાઈને પ્રત્યેક સ્ત્રી પ્રત્યે આદર રાખતા કેમ નથી શીખવતા?

નિર્ભયાકાંડને હજી વધારે સમય પણ નથી થયો અને બીજો એવો જ આઘાત દેશ જોઈ રહ્યો છે. આવા અનેક નાના-મોટા આઘાતો રોજેરોજ ક્યાંક ને ક્યાંક થતા જ રહે છે. આપણે ઇતિહાસમાંથી કશું શીખતા નથી. એને પાનામાં બંધ રાખી મૂકીએ છીએ. અશોક ચાવડાએ પોતાની કવિતા દ્વારા સમગ્ર માનવજાતના ગાલ પર ધારદાર તમાચો માર્યો છે. દ્રૌપદીઓ તો યુગોથી કલ્પાંત કર્યા કરે છે, પણ એ સાંભળનાર કાન ક્યાં છે? યુગોથી ચીરહરણ થઈ રહ્યા છે પણ એ અટકાવનાર હાથ ક્યાં છે? ઘણા તો એવી ઘટનામાં ય મજા લેતા હોય છે, એ પણ એટલા જ ગુનેગાર છે.
દુઃશાસન ચીર ખેંચે એવી ઘટનામાં મજા લે છે,
ગુનો સરખો જ પાડો લાગુ જોનારા બધા ઉપર.

સત્તા પર બેસેલા ધૃતરાષ્ટ્રો અંધ થઈ બેસી રહે, ભિષ્મો, દ્રોણો અને કૃપાચાર્યો આંખ આડા કાન કરે ત્યારે દ્રૌપદીઓનું વસ્ત્રાહરણ સર્જાતું હોય છે.

લોગઆઉટ:

ચલાયું છે જ નહિ, પ્રેમના ઘરમાં જવાયું છે જ નહિ
મુસીબત એ જ છે દ્વારથી પાછા વળાયું છે જ નહિ
ધર્મને ખોયા કરો, દૂરથી સીતાહરણ જોયા કરો,
બીજું તો થાય શું આપણી અંદર જટાયુ છે જ નહિ

- મિલિંદ ગઢવી

ભાઈની બહેની લાડકી

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

કોણ હલાવે લીંબડી ને કોણ ઝુલાવે પીપળી
ભાઇની બેની લાડકીને ભઇલો ઝુલાવે ડાળખી…

લીંબડીની આજ ડાળ ઝુલાવે, લીંબોળી ઝોલા ખાય,
હીંચકો નાનો બેનનો એવો, આમ ઝુલણ્યો જાય,
લીંલુડી લીંબડી હેઠે, બેનીબા હિંચકે હીંચે…

એ પંખીડા, પંખીડા, ઓરા આવો એ પંખીડા,
બેની મારી હીંચકે હીંચે, ડાળીઓ તું ઝુલાવ,
પંખીડા ડાળીએ બેસો, પોપટજી પ્રેમથી હીંચો…


આજ હીંચોડુ બેનડી, તારા હેત કહ્યા ના જાય,
મીઠડો વાયુ આજ બેની તારા હીંચકે બેસી જાય
કોયલ ને મોરલા બોલે, બેની નો હીંચકો ડોલે…..

કોણ હલાવે લીંબડી ને કોણ ઝુલાવે પીપળી
ભાઇની બેની લાડકીને ભઇલો ઝુલાવે …

- લોકગીત

અભિમન્યુ માતાના ગર્ભમાં હતો ત્યારે જ યુદ્ધના છ કોઠાની કથા સાંભળીને તેમાં પારંગત થઈ ગયો હતો. સાતમાં કોઠાનું જ્ઞાન પ્રાપ્ત કરે તે પહેલાં માતાને ઊંઘ આવી ગઈ અને તે સાતમા કોઠાનો વ્યૂહ જાણી ન શક્યો. કુરુક્ષેત્રના મહાયુદ્ધમાં સાત કોઠા ભેદવાની વિમાસણ સર્જાઈ ત્યારે અભિમન્યુ આગળ આવ્યો અને કહ્યું કે આ કામ હું પાર પાડીશ. ત્યારે માતા કુંતી તેને અમર રાખડી બાંધે છે, જેથી તે આ કપરા કોઠાઓમાં સુરક્ષિત રીતે વિજય મેળવે. જ્યાં સુધી તેના કાંડા પર રાખડી છે, ત્યાં સુધી તે અજેય છે, દુશ્મનો તેનો વાળ પણ વાંકો કરી શકે તેમ નથી. આ રાખડી તેનું સુરક્ષાકવચ છે. જો કે કપટથી કાંડા પરની રાખડી તોડી નાખવામાં આવી અને અંતે અભિમન્યુ હણાયો. આ યુદ્ધના કોઠાની કથા સમજાવતું સુંદર લોકગીત છે આપણે ત્યાં,

કુંતા અભિમન્યુને બાંધે અમ્મર રાખડી રે…
દીકરા દુશ્મન ડરશે દેખી તારી આંખડી રે.

અનેક લોકગીતો, કાવ્યો અને ફિલ્મગીતોમાં ભાઈબહેનના પવિત્ર પ્રેમને હરખભેર દર્શાવાયો છે. તિરંગા ફિલ્મનું ગીત ખૂબ લોકપ્રિય છે, इसे समझो ना रेशम का तार भैया, मेरी राखी का मतलब है प्यार भैया… હરે રામા હરે ક્રિષ્ના ફિલ્મનું ગીત પણ ખૂબ જાણીતું છે, फूलों का, तारों का सबका कहना है एक हज़ारों में मेरी बहना है… ફિલ્મોમાં દર્શાવાયેલા ભાઈબહેન પરનાં ગીતો એક આગવો અભ્યાસ માગી લે છે. એક પરિવારમાં એક માતાપિતાના બે સંતાન હોય, એક ભાઈ અને એક બહેન, આ સંબંધ કેટલો પવિત્ર અને પાવન છે. આ સંબંધને તહેવારરૂપે ઉજવાય એ જ મોટી વાત છે. ભાઈબહેનના પ્રેમને આવો ગૌરવપૂર્વક દર્શાવતો તહેવાર અન્ય કોઈ દેશ કે ધર્મમાં જોવા મળતો નથી.

રક્ષાબંધનમાં ભાઈના કાંડા પર બાંધવામાં આવેલો દોરો ભલે સામાન્ય હોય, પણ તેમાં રહેલો પ્રેમ અસામાન્ય હોય છે. પુરાણકથાઓમાં સામાન્યની મહત્તા વિશેષ રીતે દર્શાવાય છે. જેમ કે રામાયણમાં જંગલમાં એક ઝૂંપડી બાંધીને પ્રભુની પ્રતીક્ષા કરતી શબરી, રામને નદીપાર કરાવતો કેવટ, સીતાની ભાળ મેળવતો લાવતો જટાયુ. રામ તો રાજા હતા, એ જટાયુ જેવા પંખીને કહીને અયોધ્યા સંદેશો પહોંચાડાવી શક્યા હોત, કે જલદી સેના લઈને આવી ચડો, લંકા પર આક્રમણ કરવાનું છે. પણ રામે એવું ન કર્યું, તેમણે લોકલ લોકોનો સહારો લીધો. આવી સામાન્ય બાબતો જ સંબંધને અને વ્યક્તિને અસામાન્ય બનાવે છે. કાંડા પર રહેલો રાખડીનો દોરો ભલે આંચકાથી તૂટી જાય તેટલો નાજુક હોય, પણ તેમાં રોપેલી શ્રદ્ધા અતૂટ છે. તેને ધારદાર તલવારથી કાપી નથી શકાતી કે બોમ્બથી ઊડાવી નથી શકાતી.

ભાઈની સલામતી માટે બહેન શ્રદ્ધાપૂર્વક તેના કાંડા પર જે બાંધે એ ભાઈની સલામતીનું બહેન દ્વારા અપાયેલું પ્રેમાળ પ્રતીક છે. બહેન ઇચ્છે છે કે ભાઈના જીવનના કુરુક્ષેત્રમાં અનેક વિઘ્નરૂપી યુદ્ધોમાં સુપેરે પાર પડે. જિંદગીના કપરા કોઠાઓ ભેદવામાં તે ક્યારેય પાછો ન પડે. તેને ઊની આંચ ન આવે. બાળપણમાં જે બહેન સાથે માથાફોડી કરતા હોઈએ, નાની નાની વાતે ઝઘડી પડતા હોઈએ એ જ બહેનનો વિદાયનો સમય આવે છે ત્યારે હૈયું ભરાઈ આવે છે. આંખો નદીઓ બનીને વહેવા લાગે છે. હવે આવો પ્રેમાળ ઝઘડો કોણ કરશે મારી સાથે? સમય ભલે બદલાય પણ પ્રેમ નથી બદલાઈ શકતો.

લોગઆઉટ:

चंदा रे, मेरे भैया से कहना,
मेरे भैय्या से कहना, बहना याद करे

क्या बतलाऊँ कैसा है वो
बिलकुल तेरे जैसा है वो
तू उसको पहचान ही लेगा
देखेगा तो जान ही लेगा
तू सारे सँसार में चमके
हर बस्ती हर गाँव में दमके
कहना अब घर वापस आ जा
तू है घर का गहना
बहना याद करे… ओ चंदा रे...

- साहिर लुधियानवी

મંદિર, મન અને માન્યતા

(ગુજરાત સમાચારની રવિપૂર્તિમાં દર રવિવારે આવતી કૉલમ ‘અંતરનેટની કવિતા’નો લેખ)

લોગઇન:

સહુ કહે છે: ‘મંદિરે ઈશ્વર નથી’,
હું કહું છું: ‘ત્યાં ફકત પથ્થર નથી’.

સહુ કહે છે: ‘ઝાંઝવાં છે રણ મહીં’,
હું કહું છું: ‘ત્યાં નર્યા મૃગજળ નથી’.

સહુ કહે છે: ‘પાનખર છે ઉપવને’,
હું કહું છું: ‘ત્યાં ધરા ઊષર નથી.’

સહુ કહે છે: ‘શૂન્ય છે આકાશ આ’,
હું કહું છું: ‘સૂર્ય આ જર્જર નથી.’

સહુ કહે છે: ‘ક્ષણ સમી છે જિંદગી’,
હું કહું છું: ‘પ્રાણ મુજ નશ્વર નથી.’

- શિલ્પિન થાનકી

ઓશોએ પોતાના વ્યાખ્યાનમાં એક સુંદર વાર્તા કહેલી.
એક મંદિર બની રહ્યું હતું, અનેક મજૂરો કામ કરી રહ્યાં હતાં. ત્યાંથી પસાર થનાર એક મુસાફરે ત્યાં કામ કરતા મજૂર પાસે જઈને પૂછ્યું, “મિત્ર, આપ શું કરી રહ્યો છો?” પેલા મજૂરે ગુસ્સામાં કહ્યું, ‘જોતો નથી? આંધળો છે? પથ્થરો તોડી રહ્યો છું’, અને એ પથ્થરો તોડવા લાગ્યો. મુસાફર બીજા મજૂર તરફ પાસે ગયો અને એ જ પ્રશ્ન પૂછ્યો. એ મજૂરે ઉદાસીનતાથી જવાબ આપ્યો, “જુઓને ભાઈ, રોજીરોટી માટે મજૂરી કૂટી રહ્યો છું.” એ પણ પથ્થરો તોડવા લાગ્યો. મુસાફર આગળ વધ્યો. એક મજૂર આનંદથી ગીતો ગાતો ગાતો પથ્થરો તોડી રહ્યો હતો. મુસાફરે તેને પણ પૂછ્યું, એ રાજીનો રેડ થઈને બોલી ઊઠ્યો, “ભગવાનનું મંદિર બનાવી રહ્યો છું,” અને એ ફરી વખત ગીતો ગાતો ગાતો પથ્થરો તોડવા લાગ્યો.

આ આખી વાર્તાનો સાર શિલ્પીન થાનકીએ પોતાની ગઝલમાં સુપેરે દર્શાવી આપ્યો છે. માણસ આખી જિંદગી સુખની શોધમાં ફરતો રહે છે. હકીકતમાં સુખ પોતે એક સમસ્યા છે. સુખ માત્ર જે તે વ્યક્તિની માન્યતામાં રહેલું છે. ઉપરની વાર્તા જ લઈ લોને. એક માણસ એ કામથી કંટાળી ગયો છે, બીજો માત્ર રોજીરોટી રળવા કામ કરે છે, જ્યારે ત્રીજાને ઈશ્વરમાં ભરપૂર શ્રદ્ધા છે એટલે. એને લાગે છે કે તે ખૂબ મોટું કામ કરી રહ્યો છે. એ જ એનું સુખ. આ કામથી એના મનમાં રચાયેલી સુખની વ્યાખ્યાને ટેકો મળે છે. એના મનમાં સુખ વિશે જે ફિલોસોફી કે વિચારગ્રંથિ બંધાઈ છે, તે તેને આ કામમાંથી સુખી થવાની મંજૂરી આપે છે, જ્યારે બીજા બે મજૂરને સુખી થવાનું સુખ નથી મળતું, એમણે મનથી બીજે ક્યાંક સુખી ધાર્યું હશે.

ધારો કે શાહરૂખ ખાનને કોઈ લો બજેટની ગુજરાતી ફિલ્મમાં એકાદ મિનિટનો રોલ આપો, એ પણ વેઇટર તરીકે, તો શું એ રાજી થશે? સામે એ જ રોલ જેને એક પણ તક નથી મળતી એવા કોઈ નવલોહિયા ગામડિયા યુવાનને આપો કે જેની તીવ્ર ઝંખના છે ફિલ્મી પરદે ચમકવાની. એ તો મોજમાં આવીને કૂદવા માંડશે. પ્રક્રિયા તો એક જ છે, છતાં એકને તિરસ્કાર જેવું લાગે અને બીજાને લોટરી લાગ્યા જેવું. આવું કેમ? બંનેની માન્યતા, બંનેની જરૂરિયાત, બંનેનું સ્થાન બહુ અગત્યનાં છે. શાહરૂખ હવે એ લેવલે છે કે તેને આ રોલ કરવો અપમાન જેવો લાગે, જ્યારે પેલો એવી સ્થિતિમાં છે કે આ રોલ તેના માટે મોટી તક બની જાય. બસ આ સ્થિતિ એ જ સુખ.

જીવનને આપણે જેવું જોઇએ છીએ, જેવી વિચારસરણી બાંધીએ છીએ, એવી જ આપણાં જીવનની અનુભૂતિ બની જાય છે. એ જ પ્રમાણે આપણા સુખ-દુઃખ, ક્રોધ-શોધ વિશેના મનોભાવો રચાય છે. આપણે એ પ્રકારે જોવા લાગીએ જે પ્રકારે આપણું મનનું જગત રચાયેલું હોય. શિલ્પીન થાનકી માનવમનનો આ ભેદ બહુ સારી રીતે જાણે છે. માન્યતાના મંદિરમાં તમે જે પથરો મૂકશો એ દેવ બની જશે. સંભવ છે કે એ જ પથ્થર વર્ષો પહેલાંં ભેંકાર જગ્યાએ પડ્યો હોય, કોઈ શિલ્પીનો હાથ એને અડ્યો અને મૂર્તિનું રૂપ પામ્યો, મંદિરમાં ગયો તો ઈશ્વર બની ગયો.

ધાર્મિક માણસ મંદિરની મૂર્તિમાં ઈશ્વર જુએ છે, કોઈ શિલ્પી એની કોતરણી અને કલા જુએ છે, અધાર્મિક તેને માત્ર મૂર્તિ તરીકે જુએ છે અને નાસ્તિક તેને પથ્થર ગણે છે. વસ્તુ એક જ છતાં તેને જોવાનો દૃષ્ટિકોણ અલગ, કેમ કે સૌની અનુભૂતિ અને માન્યતા અલગ છે. આ જ વાત તો શિલ્પીન થાનકી જણાવે છે.

ઘાયલસાહેબનો તો અંદાઝે બયાં જ ઓર છે. તેમાં શાયરાના ખુમારી છે, વિચારીને જીવવું અને જીવીને વિચારવું એ ભેદ બહુ માર્મિક છે. તેમના મુક્તકથી લોગઆઉટ કરીએ.

લોગઆઉટ:

જીવન જેવું જીવું છું, એવું કાગળ પર ઉતારું છું;
ઉતારું છું, પછી થોડું ઘણું એને મઠારું છું.
તફાવત એ જ છે, તારા અને મારા વિષે, જાહિદ!
વિચારીને તું જીવે છે, હું જીવીને વિચારું છું.

– અમૃત ‘ઘાયલ’