તેં મને ભીડી દીધો છે સૂડીનાં બે પાંખિયાં વચ્ચે.
ક્યાં, જવું ક્યાં? જ્યાં સુધી પ્હોંચે નજર દરિયો જ દરિયો છે,
ને હું ઘેરાઈ ગયો છું આ ક્ષણોના ચાંચિયા વચ્ચે.
તારી આ અંગત ગણાતી ડાયરીનાં પેજ અંદર પણ,
સાવ અળગો રાખી મૂક્યો છે મને તેં હાંસિયા વચ્ચે.
છે સફરમાં આજ સૌનું સ્થાન મારાથી ઘણું નીચું,
હું સૂતો છું એકદમ આરામથી સૌ કાંધિયા વચ્ચે.
મારું આ ખાલીપણું મેં એક બાળક જેમ ઉછેર્યું,
છું અહીં હું એકલો સંતાનવાળો; વાંઝિયા વચ્ચે.
~ અનિલ ચાવડા
આ કવિતાનું પઠન પણ સાંભળોઃ
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો